Mexico: Gekke toestanden, maar wel "padre"

¡Hola a todos!

Gisternacht, plaatselijke tijd, dus toen iedereen in Nederland alweer langzaam wakker aan het worden was, ben ik aangekomen in Guanajuato, na een lange, vermoeiende reis. Het is hier nu ochtend en ik ga straks dan ook de stad verkennen en alvast beginnen aan mijn zoektocht naar een kamer.

Mijn 16 uur durende reis begon gisteren om 14:30 op Schiphol, toen mijn vliegtuig naar Mexico-Stad vertrok. Ik zat naast een Mexicaans meisje, dat op vakantie was geweest in Duitsland, en een Mexicaanse jongen, die een jaar in Lissabon had gestudeerd. Ik heb uren met ze gepraat (de vlucht duurde dan ook bijna 11 uur) over waar ik in Mexico wel en niet heen moet gaan, over Mexicaans eten en over het zoeken van een kamer. De jongen had heel veel familie wonen in Guanajuato en zou aan ze gaan vragen of ze toevallig een kamer voor me hadden. Beiden nodigden me daarnaast uit om een keer naar hun woonplaats te komen (Mexico-Stad en Puebla), zodat ze me daar konden rondleiden. Ook op het vliegveld van Mexico-Stad had ik veel aan mijn nieuwe vrienden, omdat ze precies wisten hoe de douane werkte en waar ik heen moest voor mijn vervolgvlucht.

Inmiddels heb ik ook al ervaring met de Mexicaanse lachwekkende bureaucratie. Ik moest mijn koffer in Mexico-Stad namelijk van de bagageband halen en dan naar een zaaltje brengen, zodat ze hem nog even konden controleren en dan naar het ruim van mijn volgende vliegtuig konden brengen. Ik kwam dus bij een uitgestorven zaaltje waar een meisje achter een loket zat aan wie ik een douaneformulier moest afgeven. Ze keek er niet eens naar, legde het op een stapel en toen vertelde ze me dat ik op de rode knop op haar bureau moest drukken. Ik drukte en direct sprong een soort stoplicht dat aan het plafond hing op groen. Toen gebaarde ze me dat ik mocht doorlopen. Erg vreemd allemaal, want er was verder helemaal niemand in het zaaltje, dus ik vraag me ook nog steeds af waar die rode knop nu precies voor diende.

Ik had in Mexico-Stad drie uur overstaptijd voor mijn binnenlandse vlucht, dus dat leek me in principe genoeg. Ik moest eerst naar een andere terminal, die speciaal was bedoeld voor alle binnenlandse vluchten (die overigens bijna allemaal vertraging hadden, want dit is Mexico). Ik werd door de douane naar een grote zaal gestuurd, waar het krioelde van de mensen en waar grote borden hingen die aangaven waar en wanneer welke vlucht zou vertrekken. Goed geregeld dus zou je zeggen. Er was echter één klein probleempje: pas als je mocht boarden verscheen er op de borden vanaf welke gate het vliegtuig zou vertrekken, maar achter mijn vlucht naar León verscheen maar geen gatenummer. Tien minuten voordat mijn vlucht zou vertrekken verscheen er echter ineens wel een gatenummer en dat het de laatste oproep was aan de passagiers. Het was toen voor mijn gevoel 4 uur 's nachts, maar ik bleek nog steeds goed te kunnen rennen. Uiteindelijk was ik, samen met een Mexicaans meisje, nog net op tijd bij de gate aangekomen, dus we mochten nog mee. Om tijd te besparen sloeg het vliegtuigpersoneel mijn paspoort niet eens open, dus dat was ook wel weer lekker typisch.

Het vliegtuigje van Aeroméxico, de nationale luchtvaartmaatschappij, was ook hilarisch: er zaten ongeveer 30 mensen in het toestel, terwijl er 80 mensen mee hadden gekund; op de stoelen zaten allemaal vieze vlekken en ze waren bovendien erg laag, waardoor de hoofdsteun in mijn geval een rugsteun was geworden; de stewardessen waren de hele tijd aan het roddelen over hun collega's en konden geen Engels, waardoor ze een luchtmasker lieten zien op het moment dat het bandje aan het vertellen was dat er zes nooduitgangen waren. De vlucht naar León zelf duurde welgeteld een uur en er was onderweg alleen maar turbulentie. Toen we aankwamen op het vliegveld regende het heel hard, dus dat was ook nogal schokkend.

Ik werd opgehaald door personeel van het hostel waar ik zou verblijven, in mijn geval Alejandro, een jonge Mexicaan die stage loopt bij het hostel en ook aan de Universiteit van Guanajuato studeert. De rit van een half uur van het vliegveld naar Guanajuato was behoorlijk spannend, want Alejandro reed "flink door" over de amper verlichte snelweg, haalde links en rechts vrachtwagens in, besloot de afritten op het allerlaatste moment te nemen en dan heb ik nog niet eens verteld dat er overal enorme plassen op de weg lagen en de snelweg hier en daar de term "snelweg" niet waardig was. Gelukkig was Alejandro wel erg aardig, zoals eigenlijk alle Mexicanen die ik tot nu toe ontmoet heb.

Het hostel waar ik nu ben is gevestigd in een heel oud koloniaal pand, er liggen allemaal gekleurde tegels en de muren zijn in felle kleuren geschilderd, dus het ziet er allemaal gezellig uit. Het is wel een beetje een troep, maar het is redelijk schoon, in ieder geval schoner dan de ronduit gore toiletten op het vliegveld van Mexico-Stad. En bovendien komt er hier warm water uit de douches en is er gratis internet. Een Mexicaan zou dit hostel sowieso "padre" (letterlijk: vader) vinden. Dat is hun woord voor "cool" en ik heb het inmiddels al meer dan 300 miljoen keer gehoord.

Ik ga zo maar eens de stad verkennen en het plaatselijke krantje komen, waar als het goed is allemaal kamers instaan. Wie weet volgen er later dus nog foto's van mijn nieuwe woonplaats!

Saludos,

Jeroen