Op huizenjacht

¡Hola a todos!

Er is alweer een week verstreken sinds ik in het vliegtuig stapte op weg naar Mexico en ik kan inmiddels melden dat ik een kamer heb! Het was een heel gedoe en ik was even bang dat ik uiteindelijk in een kartonnen doos naast de kerk (bij gebrek aan bruggen) zou belanden, maar uiteindelijk woon ik gewoon op Cuesta China no. 24 midden in het centrum van Guanajuato. Hoe is het zover gekomen?

Tijdens mijn eerste dag in Guanajuato kocht ik 's ochtends gelijk het lokale krantje 'Chopper', waar maar liefst vier pagina's aan te huren kamers in stonden gepubliceerd. Ondertussen genoot ik natuurlijk ook nog even van de stad, want Guanajuato is werkelijk een plaatje. De stad ligt in een smalle kloof op een hoogte van bijna 2000 meter en bestaat naast een aantal brede straten en pleinen uit een wirwar van kleine steegjes en trappen die langs de heuvels omhoog kronkelen. Mijn beenspieren gaan hier dus sowieso getraind worden. De stad is daarnaast echt heel erg chaotisch: eigenlijk staan er altijd files in de smalle straatjes, er zijn overal winkeltjes van een paar vierkante meter en overal ruikt het naar eten en uitlaatgassen. Er rijden hier namelijk heel erg verschrikkelijk afschuwelijk ontzettend oude bussen door het centrum die grote gasdampen uitstoten.

Donderdag had ik via Facebook aan Anthony (niet op z'n Engels uitspreken, maar op z'n Spaans!), een Mexicaanse student die de internationale studenten hier helpt om een weg te vinden in de chaos, gevraagd of hij toevallig huisvesting wist. Dat wist hij niet, maar ik werd wel gelijk uitgenodigd voor de verjaardag van een vriendin van hem, want het is hier schijnbaar normaal om gewoon hier en daar mensen uit te nodigen voor andermans verjaardag. Aan cadeaus doen ze hier niet, maar het is de bedoeling om drank mee te nemen en onder drank verstaan ze hier tequila. De jarige had zelf mezcal gebrouwd, een Mexicaanse drank die net als tequila ervoor zorgt dat je hele slokdarm verschroeit. Natuurlijk moest ik als buitenlandse student overal aan geloven... De aanwezige Mexicanen waren allemaal, stuk voor stuk, erg aardig en bovendien enorm geïnteresseerd in Nederland en de culturele verschillen met Mexico.

De volgende dagen heb ik dankzij de 'Chopper' en de eigenares van het hostel een aantal kamers bezocht, maar er zat niets tussen wat ook maar een beetje redelijk was. Kamer 1 lag buiten het centrum op een heuvel en je kon het huis bereiken via een smal pad dat langs een paar muren vol glasscherven - tegen inbraak - liep. Kamer 2 lag midden in het centrum, maar had geen keuken. Kamer 3 was werkelijk prachtig van binnen, maar lag in een smalle, vieze steeg in een soort krottenwijk ten noorden van het centrum waar ik me niet veilig voelde. Kamer 4 lag op een heuvel en kon je alleen bereiken via een heel smalle steeg met allemaal trappen die 's nachts waarschijnlijk sowieso niet verlicht was.

Inmiddels had ik in het hostel vijf Baskische Spanjaarden uit Navarra leren kennen en we besloten samen een huis te gaan zoeken waar we met meer mensen in konden. Het eerste huis lag weer buiten het centrum in een onveilige wijk, maar bij het tweede huis hadden we meer mazzel. Hoewel het huis absoluut niet beviel omdat het niet gemeubileerd was, bleek de eigenaresse nog veel meer huizen in het centrum te verhuren, dus gingen we met haar op huizenjacht door de stad. In het derde huis lagen wat kakkerlakken in de douche, liep wat ander ongedierte over de muren en was het heel erg donker, omdat er vrijwel geen ramen waren. Maar het vierde huis... Schoon, nieuw, centraal gelegen, echt prachtig! Er waren twee verdiepingen beschikbaar, dus besloten we meer mensen te zoeken om het huis mee te kunnen delen. Jullie snappen natuurlijk wel dat ik 's avonds als een gelukkig mens in slaap viel. De volgende dag zouden we het huis vast gaan leggen...

Maar niets is wat het lijkt in Mexico. Een halfuur NADAT we de eigenaresse opbelden bleek de benedenverdieping ineens te zijn onderverhuurd aan een rijke man (want hier in Mexico hebben rijke mannen helaas voorrang). Omdat de Spanjaarden met vijf waren en de tweede verdieping voor vijf mensen was, vertelde ik ze dat zij het huis dan maar moesten nemen en dat ik wel verder zou zoeken. Uiteindelijk accepteerden ze dat, maar besloten ze wel dat ze mij daarna zouden helpen om een kamer te vinden. Voor mij was de huizenjacht toen dus nog niet ten einde en er volgde nog een kamer met schimmel in de douche en een kamer in een steeg vol dronken Mexicanen. En toen kwam eindelijk het huis waar ik nu ben. Midden in het centrum, wel in een steeg, maar volgens Anthony een veilig deel van de stad, bij iets oudere mensen in huis. Deze mensen, die overigens ontzettend aardig zijn, verhuren een deel van hun huis onder aan studenten, waarbij je de keuken moet delen met de eigenaren en de badkamer met de andere studenten. Het is niet echt een huis zoals wij dat in Nederland kennen, maar meer een patio met daaromheen kamers, waardoor je niet het gevoel hebt dat je bij andere mensen in huis woont. Verder is er een terras met een prachtig uitzicht over Guanajuato, heb ik een computer en een televisie ter beschikking en is er een wasmachine, wat hier nogal uniek is, want die hebben de Spanjaarden in hun luxe appartement niet eens. Bovendien vertelden deze mensen me dat er een paar jaar geleden een Belgische jongen hier een kamer had gehuurd en dat blijkt dus een jongen te zijn die Spaans heeft gestudeerd in Nijmegen. Heel erg toevallig en voor mij een teken dat het een veilige buurt is. Een andere uitwisselingsstudent, uit de Mexicaanse stad Culiacán in Sinaloa, ook wel bekend als de thuisbasis van Mexico's grootste vriend El Chapo, komt - op aanraden van mij - vandaag ook een contract ondertekenen voor één van de kamers hier. Of nou ja, een contract ondertekenen niet helemaal, want er is geen contract. De eigenaar van het huis gelooft nog in de goedheid van de mens. Het is als laatste misschien ook nog wel even interessant om te zeggen dat ik hier iets meer dan 100 euro per maand betaal...

Behalve huizen bekijken heb ik de afgelopen week nog veel meer gedaan trouwens. Zo heb ik de Spanjaarden gisteren helpen verhuizen, waarbij we twee taxi's helemaal vol hebben gestouwd met koffers, zodat we er zelf nog amper bij pasten. Een paar uur later hielp Rebeca, één van de Spanjaarden, mij met verhuizen, waarbij we in de taxi doodsangsten uit hebben gestaan, omdat de chauffeur als een gek door veel te smalle stegen reed en eigenlijk niet echt aan het opletten was. Verder ben ik nu al een paar keer in de supermarkt geweest, waar mensen om de één of andere reden karren vol wc-papier kopen. En overal hoor je de mariachi en zie je mensen met sombrero's lopen: het ultieme Mexico-gevoel dus!

Helaas heeft Guanajuato ook een minder leuke kant en die moet ik ook gewoon even vermelden. In de hoofdstraat zitten tientallen bedelaars en die zitten elke dag op dezelfde plaats van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Echt afschuwelijk. Een paar dagen geleden liep ik met de Spanjaarden over straat en vroeg een heel armoedig geklede man of we een hond wilden kopen. De hond had duidelijk een ziekte en was echt ontzettend vies. Gisteren kwam ik dezelfde man weer tegen, maar nu zonder hond. 's Avonds stroomt het centrum vol met allemaal arme kinderen, die je luid jammerend houten beeldjes proberen aan te smeren en die je enkel van je af kan schudden door keihard 'no' te roepen.

Mexicanen zijn trouwens ontzettend open mensen en zeggen alles wat ze denken. Op de verjaardag van een week geleden raakte ik in gesprek met een jongen die in Nederland was geweest, onder andere in Madurodam dat hij blijkbaar helemaal geweldig had gevonden. Hij vertelde me over de donkere kant van Mexico en in het bijzonder van Guanajuato: de politici zijn corrupt, president Enrique Peña Nieto wordt hier gezien als één grote grap die het land belachelijk maakt, de media zijn helemaal niet vrij. Over dat laatste merkte hij op: "Wij, in Guanajuato, denken dat het allemaal een vooropgezet spel is. Omdat onze stad toeristisch is, hoor je er nooit iets negatiefs over. Maar eigenlijk gebeuren hier net zulke erge dingen als in de rest van het land. Hier worden ook moorden gepleegd en zijn bendes actief, maar de kranten schrijven er niet over, omdat dat slechte gevolgen kan hebben voor het toerisme hier."

Gelukkig zorgt de rauwe kant van Guanajuato er niet voor dat ik het hier minder naar mijn zin heb. En het weer maakt ook zeker veel goed! Het is hier nu ochtend en de temperatuur loopt nu al richting de 30 graden. Ik zal zo ook nog een aantal foto's onder dit bericht plaatsen: een aantal van mijn kamer en het uitzicht op de stad vanaf het terras en één van de Plaza de San Fernando, op 5 minuten lopen van mijn kamer en absoluut één van de mooiste pleinen van de stad.

Saludos,

Jeroen