Een schorpioen in een fles
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
31 Augustus 2015 | Mexico, Guanajuato
¡Hola a todos!
Elke ochtend loop ik mijn steeg uit, waarbij ik elke ochtend de vers gelegde hondenpoep omzeil. Aan het einde van de steeg sla ik rechtsaf en loop langs een kapsalon gerund door twee wat oudere broers die me elke ochtend groeten. Dan volgt de Callejón del Beso, een steeg waar een heel Romeo-en-Juliaverhaal aan vasthangt en waar het elke ochtend rustig is, maar waar je je ’s avonds tussen de mensen door moet wringen. Daarna kom ik uit bij de hoofdstraat van Guanajuato, waar iedereen ontzettend langzaam loopt en waar elke ochtend dezelfde bedelaars op dezelfde plek zitten. Voorbij de grote bushalte in het centrum sla ik opnieuw rechtsaf en kom even later uit bij een groot plein. Op de hoek van één van de zijstraten wacht ik elke ochtend op de bus, elke ochtend hopend dat ik er nog in pas en elke ochtend pas ik er nog in, maar vraag me niet hoe... De bus die bijna uit elkaar valt van ellende kruipt dan vervolgens elke ochtend de berg op en na een kwartier kom ik dan aan bij het gebouw waar ik college heb. Hetzelfde ritueel herhaalt zich na het college, maar dan andersom. Dit klinkt als een ontzettend eentonig leven, maar dat is het helemaal niet. Elke ochtend maak ik weer nieuwe dingen mee, zie ik weer nieuwe details van het leven in Guanajuato, hoor ik weer nieuwe verhalen. Deze week was een week zoals er waarschijnlijk nog vele zullen volgen, zonder echt spectaculaire gebeurtenissen. Is dat erg? Nee, want ook deze week was weer een aaneenschakeling van unieke belevenissen. Studeren in Guanajuato is namelijk nooit saai.
Dinsdag en woensdag heb ik bijvoorbeeld geholpen bij een informatiemarkt over studeren in het buitenland die door de Universidad de Guanajuato werd georganiseerd. Daarbij heb ik de Radboud Universiteit gepromoot, onder andere door middel van een presentatie. Er waren heel veel enthousiaste studenten , dus hopelijk wordt Nijmegen binnenkort overspoeld door honderden Mexicanen die een semester in Nederland willen studeren. Verder was er gratis internationaal eten, dus ik heb mijn buikje weer gevuld met heerlijke paella en lasagne. Eindelijk weer eens wat anders dan altijd maar die taco’s…
Donderdag stond een nieuw vak op het programma, over de relatie tussen de landbouw en de staat in Mexico, wat voor sommigen misschien erg saai klinkt, maar verrassend interessant bleek te zijn. Ook leuk om te vermelden is dat er slechts één andere student is die het vak volgt, dus we hebben ‘bijna-privéles’. Dat klinkt allemaal heel vreemd, maar vrijdag was zonder twijfel de vreemdste dag van de week, wat vooral te danken was aan de docent van een literatuurvak die het opnieuw wist te presteren om drie kwartier te laat te komen, net als vorige week. Dit keer was het enige verschil dat de meeste Mexicaanse studenten nog later binnenkwamen, waarschijnlijk omdat ze al wel hadden zien aankomen dat die docent weer te laat zou zijn. Nog enkele leuke details van het college: de docent was (ook weer net als vorige week) vergeten het werk van de Nicaraguaanse dichter Rubén Darío voor ons te kopiëren, waardoor hij tijdens de les niet kon behandelen wat hij eigenlijk had willen behandelen en daardoor maar gewoon weer alles herhaalde wat hij de week daarvoor al had gezegd (en de week daarvoor), en na iets minder dan een uur had hij geen zin meer/was hij moe (vul zelf maar in) en mochten we gaan, terwijl het college eigenlijk drie uur zou moeten duren. Voor volgende week staan de gedichten van Rubén Darío dus weer op het programma, maar ik vrees dat hij weer zal vergeten die voor ons te kopiëren.
Het is dan ook helemaal niet gek dat ik vrijdagavond aan de mezcal ging, een Mexicaanse drank die nog sterker is dan tequila, waardoor ik hoopte dat ik alle ellende van die dag snel zou vergeten. We gingen met een groep internationale studenten naar een bar waar ze enkel mezcal schenken, die je in alle smaken kon bestellen. Alle smaken… Op een gegeven moment hadden Oscar en ik dan ook bedacht om de heerlijke Mexicaanse specialiteit ‘mezcal met schorpioen’ uit te proberen. Voor wie dit drankje ook wil proeven: je neemt een schorpioen, die stop je in een fles en dan giet je de fles vol met mezcal, zodat de smaak van de schorpioen in de mezcal kan trekken. Echt een aanrader natuurlijk... Ik geloof dat ik inmiddels alleen wel redelijk ben ingeburgerd in de Mexicaanse cultuur, dus voorlopig even geen schorpioen meer. Datzelfde geldt overigens voor de mezcal…
Vandaag was zonder twijfel de meest bijzondere dag van de week. Al om 6 uur stond ik naast mijn bed, want ik ging met een groep internationale studenten een wandeltocht maken die door inwoners van Guanajuato werd georganiseerd om de verovering van Guanajuato op de Spanjaarden tijdens de Mexicaanse onafhankelijkheidsoorlog in de 19e eeuw te herdenken. We werden met bussen naar het beginpunt van de wandeltocht gebracht, 30 kilometer verderop in een boerengehucht dat San José de los Llanos heet. Daarvandaan zouden we eerst een etappe van ongeveer 14 kilometer afleggen naar Puentecillas en dan zouden we met de bus naar een voorstad van Guanajuato gaan om de resterende 7 kilometer af te leggen. Het landschap onderweg was echt prachtig en heel landelijk, hoewel er van mij wel wat meer bomen langs de route hadden mogen staan, want de zon was erg fel en er was heel weinig schaduw. Halverwege werd ons verteld dat we na ongeveer een kilometer een rivier moesten doorwaden. Ik dacht eigenlijk dat het een grap was en het drong pas tot me door dat het toch echt ging gebeuren toen ik aan de oever van de rivier stond en mijn schoenen en sokken aan het uittrekken was. Gelukkig kwam het water maar tot mijn enkels, hoewel de stroming wel erg sterk was en het water bovendien ijskoud was.
In een gehucht vlak voor Puentecillas hielden we een rustpauze, maar daar raakten we de rest van de groep kwijt, omdat een aantal van ons naar de wc moest. Daardoor moesten we heel erg haasten, aangezien we bang waren dat we de bus in Puentecillas zouden missen en in de middle-of-nowhere achter zouden blijven. Het was dan ook naar mijn idee niet een heel slecht plan van ons om een pick-up aan te houden en met een groep van ongeveer 20 man plaats te nemen in de laadbak om naar het dorp te liften. Dat was natuurlijk één lachwekkend geheel en we waren zo druk bezig met zwaaien naar alle mensen dat we op een gegeven moment langs een heel grote groep mensen reden, naar hen zwaaiden en ons pas 100 meter verderop realiseerden dat we net de rest van onze groep wandelaars voorbij waren gereden… Het tweede deel van de wandeltocht, in de buitenwijken van Guanajuato, voerde langs prachtige koloniale haciënda’s en landgoederen. Een stukje van de stad dat ik nog niet had gezien, ondanks dat deze stad net zo groot is als Nijmegen (dus niet zo groot). Uiteindelijk kwamen we na bijna 7 uur lopen aan in het centrum van de stad, waar we onszelf natuurlijk nog even moesten trakteren op Mexicaanse enchiladas met kip.
Voor nu heb ik wel weer genoeg gepraat. Volgende week volgt er weer een nieuw verhaal uit het warme Guanajuato!
Saludos,
Jeroen
Elke ochtend loop ik mijn steeg uit, waarbij ik elke ochtend de vers gelegde hondenpoep omzeil. Aan het einde van de steeg sla ik rechtsaf en loop langs een kapsalon gerund door twee wat oudere broers die me elke ochtend groeten. Dan volgt de Callejón del Beso, een steeg waar een heel Romeo-en-Juliaverhaal aan vasthangt en waar het elke ochtend rustig is, maar waar je je ’s avonds tussen de mensen door moet wringen. Daarna kom ik uit bij de hoofdstraat van Guanajuato, waar iedereen ontzettend langzaam loopt en waar elke ochtend dezelfde bedelaars op dezelfde plek zitten. Voorbij de grote bushalte in het centrum sla ik opnieuw rechtsaf en kom even later uit bij een groot plein. Op de hoek van één van de zijstraten wacht ik elke ochtend op de bus, elke ochtend hopend dat ik er nog in pas en elke ochtend pas ik er nog in, maar vraag me niet hoe... De bus die bijna uit elkaar valt van ellende kruipt dan vervolgens elke ochtend de berg op en na een kwartier kom ik dan aan bij het gebouw waar ik college heb. Hetzelfde ritueel herhaalt zich na het college, maar dan andersom. Dit klinkt als een ontzettend eentonig leven, maar dat is het helemaal niet. Elke ochtend maak ik weer nieuwe dingen mee, zie ik weer nieuwe details van het leven in Guanajuato, hoor ik weer nieuwe verhalen. Deze week was een week zoals er waarschijnlijk nog vele zullen volgen, zonder echt spectaculaire gebeurtenissen. Is dat erg? Nee, want ook deze week was weer een aaneenschakeling van unieke belevenissen. Studeren in Guanajuato is namelijk nooit saai.
Dinsdag en woensdag heb ik bijvoorbeeld geholpen bij een informatiemarkt over studeren in het buitenland die door de Universidad de Guanajuato werd georganiseerd. Daarbij heb ik de Radboud Universiteit gepromoot, onder andere door middel van een presentatie. Er waren heel veel enthousiaste studenten , dus hopelijk wordt Nijmegen binnenkort overspoeld door honderden Mexicanen die een semester in Nederland willen studeren. Verder was er gratis internationaal eten, dus ik heb mijn buikje weer gevuld met heerlijke paella en lasagne. Eindelijk weer eens wat anders dan altijd maar die taco’s…
Donderdag stond een nieuw vak op het programma, over de relatie tussen de landbouw en de staat in Mexico, wat voor sommigen misschien erg saai klinkt, maar verrassend interessant bleek te zijn. Ook leuk om te vermelden is dat er slechts één andere student is die het vak volgt, dus we hebben ‘bijna-privéles’. Dat klinkt allemaal heel vreemd, maar vrijdag was zonder twijfel de vreemdste dag van de week, wat vooral te danken was aan de docent van een literatuurvak die het opnieuw wist te presteren om drie kwartier te laat te komen, net als vorige week. Dit keer was het enige verschil dat de meeste Mexicaanse studenten nog later binnenkwamen, waarschijnlijk omdat ze al wel hadden zien aankomen dat die docent weer te laat zou zijn. Nog enkele leuke details van het college: de docent was (ook weer net als vorige week) vergeten het werk van de Nicaraguaanse dichter Rubén Darío voor ons te kopiëren, waardoor hij tijdens de les niet kon behandelen wat hij eigenlijk had willen behandelen en daardoor maar gewoon weer alles herhaalde wat hij de week daarvoor al had gezegd (en de week daarvoor), en na iets minder dan een uur had hij geen zin meer/was hij moe (vul zelf maar in) en mochten we gaan, terwijl het college eigenlijk drie uur zou moeten duren. Voor volgende week staan de gedichten van Rubén Darío dus weer op het programma, maar ik vrees dat hij weer zal vergeten die voor ons te kopiëren.
Het is dan ook helemaal niet gek dat ik vrijdagavond aan de mezcal ging, een Mexicaanse drank die nog sterker is dan tequila, waardoor ik hoopte dat ik alle ellende van die dag snel zou vergeten. We gingen met een groep internationale studenten naar een bar waar ze enkel mezcal schenken, die je in alle smaken kon bestellen. Alle smaken… Op een gegeven moment hadden Oscar en ik dan ook bedacht om de heerlijke Mexicaanse specialiteit ‘mezcal met schorpioen’ uit te proberen. Voor wie dit drankje ook wil proeven: je neemt een schorpioen, die stop je in een fles en dan giet je de fles vol met mezcal, zodat de smaak van de schorpioen in de mezcal kan trekken. Echt een aanrader natuurlijk... Ik geloof dat ik inmiddels alleen wel redelijk ben ingeburgerd in de Mexicaanse cultuur, dus voorlopig even geen schorpioen meer. Datzelfde geldt overigens voor de mezcal…
Vandaag was zonder twijfel de meest bijzondere dag van de week. Al om 6 uur stond ik naast mijn bed, want ik ging met een groep internationale studenten een wandeltocht maken die door inwoners van Guanajuato werd georganiseerd om de verovering van Guanajuato op de Spanjaarden tijdens de Mexicaanse onafhankelijkheidsoorlog in de 19e eeuw te herdenken. We werden met bussen naar het beginpunt van de wandeltocht gebracht, 30 kilometer verderop in een boerengehucht dat San José de los Llanos heet. Daarvandaan zouden we eerst een etappe van ongeveer 14 kilometer afleggen naar Puentecillas en dan zouden we met de bus naar een voorstad van Guanajuato gaan om de resterende 7 kilometer af te leggen. Het landschap onderweg was echt prachtig en heel landelijk, hoewel er van mij wel wat meer bomen langs de route hadden mogen staan, want de zon was erg fel en er was heel weinig schaduw. Halverwege werd ons verteld dat we na ongeveer een kilometer een rivier moesten doorwaden. Ik dacht eigenlijk dat het een grap was en het drong pas tot me door dat het toch echt ging gebeuren toen ik aan de oever van de rivier stond en mijn schoenen en sokken aan het uittrekken was. Gelukkig kwam het water maar tot mijn enkels, hoewel de stroming wel erg sterk was en het water bovendien ijskoud was.
In een gehucht vlak voor Puentecillas hielden we een rustpauze, maar daar raakten we de rest van de groep kwijt, omdat een aantal van ons naar de wc moest. Daardoor moesten we heel erg haasten, aangezien we bang waren dat we de bus in Puentecillas zouden missen en in de middle-of-nowhere achter zouden blijven. Het was dan ook naar mijn idee niet een heel slecht plan van ons om een pick-up aan te houden en met een groep van ongeveer 20 man plaats te nemen in de laadbak om naar het dorp te liften. Dat was natuurlijk één lachwekkend geheel en we waren zo druk bezig met zwaaien naar alle mensen dat we op een gegeven moment langs een heel grote groep mensen reden, naar hen zwaaiden en ons pas 100 meter verderop realiseerden dat we net de rest van onze groep wandelaars voorbij waren gereden… Het tweede deel van de wandeltocht, in de buitenwijken van Guanajuato, voerde langs prachtige koloniale haciënda’s en landgoederen. Een stukje van de stad dat ik nog niet had gezien, ondanks dat deze stad net zo groot is als Nijmegen (dus niet zo groot). Uiteindelijk kwamen we na bijna 7 uur lopen aan in het centrum van de stad, waar we onszelf natuurlijk nog even moesten trakteren op Mexicaanse enchiladas met kip.
Voor nu heb ik wel weer genoeg gepraat. Volgende week volgt er weer een nieuw verhaal uit het warme Guanajuato!
Saludos,
Jeroen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
