Sombrero's en opplaksnorren

¡Hola a todos!

Mijn kamer is te klein geworden. Ik moet hem nu namelijk delen met een sombrero van één meter doorsnede. En ik heb het gevoel dat hij mijn kamer aan het overnemen is. Soms ligt hij op mijn bed, dan weer op mijn stoel, maar eigenlijk komt het erop neer dat hij altijd op de plek ligt waar ik op dat moment ook wil zijn. In de kast past hij niet: daar is hij te groot voor. En heel veel meer opbergruimte heb ik niet. Dikke problemen dus… Waarom heb ik dat ding gekocht? Dat heeft alles te maken met de Onafhankelijkheidsdag van deze week, want een nationale feestdag hier is natuurlijk geen feestdag zonder een sombrero in de kleuren van de Mexicaanse vlag.

Dinsdagmiddag lagen er drie sombrero’s en drie enorme Mexicaanse opplaksnorren in mijn kamer. ’s Avonds zou er een groot feest zijn in het centrum van de stad om de Grito de la Independencia te gedenken, de schreeuw van Miguel Hidalgo die het startsein vormde van de onafhankelijkheidsstrijd in de 19e eeuw. Ik ging daar samen met Oscar en Carlos heen en we vonden dat we dan wel een beetje in de juiste sfeer gekleed moesten gaan, dus met sombrero en opplaksnor. Carlos dwong ons ook om één van zijn behoorlijk lelijke “typisch Mexicaanse” overhemden uit de staat Sinaloa aan te trekken met allemaal rare afbeeldingen erop, maar omdat iedereen hier ongeveer 1,70 is, paste ik ze niet. Oscar had minder geluk en liep dan ook de rest van de avond in een overhemd met allemaal afbeeldingen van hanen erop.

We hadden ’s avonds met anderen afgesproken op het plein waar het feest zou plaatsvinden, maar toen we buiten waren begon het natuurlijk net keihard te regenen. Gelukkig is een sombrero van één meter doorsnede niet veel anders dan een paraplu. Op het plein trad een Mexicaanse band op en om 11 uur werd de Grito uitgesproken, werd het volkslied gezongen en werd er vuurwerk afgestoken. Het was een nogal nationalistisch geheel, waarbij het leger ook met veel toeters en bellen het plein op marcheerde en zelfs het vuurwerk de kleuren van de Mexicaanse vlag had. Daarna werd er een lichtshow op de Alhóndiga de Granaditas geprojecteerd, een gebouw in Guanajuato dat een belangrijke rol heeft gespeeld in de onafhankelijkheidsstrijd van Mexico. Die bleek echter niet veel meer te zijn dan een verheerlijking van de Mexicaanse onafhankelijkheidsstrijders, waarbij de Spanjaarden natuurlijk als de ultieme slechteriken werden afgeschilderd en de Mexicanen als de helden. Interessant om te vermelden is dat de feestelijkheden ook nog werden verstoord door een enorm spandoek dat het plein op werd gedragen en waarop stond dat er helemaal niets te vieren viel, omdat de regering (en president Enrique Peña Nieto voorop) één grote criminele bende zou zijn. Het spandoek werd overigens met een oorverdovend applaus onthaald door de inwoners van Guanajuato.

Deze kans grijp ik meteen aan om te vertellen dat Mexico eigenlijk niet veel meer is dan een nepdictatuur, een land met twee grote partijen die elkaars rivalen zijn, maar eigenlijk in niets van elkaar verschillen. Aan de universiteit volg ik één vak over de huidige Mexicaanse samenleving en in die colleges val ik soms van mijn stoel van verbazing. De PRI, de politieke partij die op dit moment aan de macht is in Mexico, heeft geen echte ideologie. Links en rechts bestaan hier niet. De PRI is enkel extreem nationalistisch en noemt zichzelf de partij van het volk om op die manier zoveel mogelijk stemmen te trekken. Een echte oppositie is hier niet: de oppositie wordt hier ofwel door onderdrukking - denk aan de 43 verdwenen studenten van vorig jaar - ofwel door middel van een akkoord het zwijgen opgelegd. Dat laatste houdt in dat de PRI en de oppositie over bepaalde zaken een overeenkomst sluiten, waarna de oppositie als het ware onderdeel uit gaat maken van de PRI. De alleenheerschappij van de PRI staat hier ook wel bekend als de “perfecte dictatuur”. Het is dan ook niet gek dat vooral jongeren absoluut niet weten waar ze op moeten stemmen en het huidige systeem niet accepteren, hoewel er door de onderdrukking van de staat en alle indoctrinatie van de PRI erg weinig ruimte is om hier als Mexicaan iets aan te veranderen. De geschiedenisstudenten in mijn klas lachen er altijd maar een beetje om. Meer kunnen ze er niet tegen doen. Sorry voor deze politieke onderbreking, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om uiteindelijk Mexico weer te verlaten en dan een beeld bij jullie te hebben achterlaten van een Mexico waar de zon altijd schijnt, de mensen altijd vrolijk zijn en ik altijd reis, lekker eet en met sombrero’s door de stad loop. Ook dit is helaas Mexico.

Terug naar het Onafhankelijkheidsfeest, dat eigenlijk tot de volgende ochtend doorging. Daarna was er echter niets meer te beleven, ondanks dat woensdag de officiële feestdag was. De Mexicaanse Onafhankelijkheidsdag zelf was dan ook meteen de saaiste dag hier tot nu toe. Iedereen was moe van de nacht ervoor en niemand had dus zin om iets te gaan ondernemen, totdat er ineens werd voorgesteld om naar El Potro Loco te gaan, mijn lievelingsrestaurant of misschien kan ik beter ‘ons lievelingsrestaurant’ zeggen, want ik ben zeker niet de enige die daar graag komt. Dat maakte die saaie dag dus toch nog een beetje goed…

Volgende week zullen jullie iets langer op mijn blog moeten wachten, want er is volgende week maandag een lokale feestdag in Guanajuato, dus ga ik dat weekend reizen. Ik zeg lekker nog niet waar ik heen ga: dat lezen jullie volgende week wel.

Saludos,

Jeroen