Noordwaarts
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
02 November 2015 | Mexico, Zacatecas
¡Hola a todos!
Het noorden van Mexico wordt vaak gezien als één grote hel vol moorden, drugsgeweld en enorm veel criminaliteit. De Sierra Madre Occidental in de noordelijke staten Chihuahua, Sinaloa en Durango staat bekend als een regio waar extreem veel marihuana wordt geproduceerd, waar de staat afwezig is en waar het ontzettend gevaarlijke drugskartel van Sinaloa de macht heeft, vooral bekend van El Chapo. Velen zullen zich dan misschien ook wel afvragen of ik mijn verstand heb verloren als ik zeg dat ik dit weekend in de staat Durango was. Maar ik kan het uitleggen: Anahí had ons namelijk uitgenodigd om naar Durango te komen, aangezien zij daar vandaan komt, en niets is natuurlijk zo veilig en vooral leuk als het ontdekken van een nieuwe streek met een echte local. Dus vertrok ik donderdagavond met Anahí, Oscar en Paula naar de hoofdstad van deze staat, die (heel spannend) ook Durango heet. Nu is het absoluut noodzakelijk dat ik jullie eerst even uitleg dat vooral Oscar en Paula de grootste slaapkoppen uit de geschiedenis van de mensheid zijn en al moeten slapen als ze de stoel aanraken, dus de 8 uur durende busreis was nogal saai, aangezien ik juist helemaal niet kan slapen in iets wat niet 'bed' heet. Natuurlijk zijn er tijdens de hele reis ontzettend veel foto's van slapende mensen gemaakt, maar die zal ik jullie besparen.
Om half 6 's ochtends kwamen we aan in Durango, waar de moeder van Anahí ons van het busstation ophaalde, want we mochten bij de familie thuis slapen, een mooie kans dus om te zien hoe het leven er in een echt Mexicaans gezin aan toegaat. Het huis was van binnen erg modern ingericht, maar in de wijk waar het huis stond - aan de rand van de stad - ontbrak juist elke vorm van infrastructuur. De wegen waren niet geasfalteerd en de huizen stonden in woeste grasvelden die nog nooit een grasmaaier hadden gezien. Het is dus niet gek dat in Durango vrijwel alleen maar pick-ups rijden, die natuurlijk beter bestand zijn tegen de hobbels en kuilen van een weg die meer op een droge rivierbedding leek dan op een weg zoals wij die kennen.
Vrijdag ging Anahí ons de stad laten zien, in eerste instantie samen met haar broer Jorge, maar deze ging op een gegeven moment naar zijn werk. Wat me opviel was dat er weinig mensen op straat liepen, de omgekeerde wereld van Guanajuato, waar de stoepen altijd ontzettend vol zijn met mensen, maar daar heb ik geloof ik al vaker over geklaagd... Dat zou kunnen komen omdat de afstanden in deze uitgestrekte stad met meer dan 500.000 inwoners erg groot zijn, maar zou ook voor een deel te maken kunnen hebben met een gevoel van onveiligheid op straat en natuurlijk ook de hitte, want Durango is een woestijnstad waar de temperaturen in oktober en november overdag nog gemakkelijk boven de 30 graden uitkomen, hoewel het 's nachts dan wel weer bijna vriest. Het centrum van Durango was echter erg aangenaam en koloniaal, met een mooie kathedraal en een aantal vrolijk gekleurde straatjes. Op een gegeven moment kwamen we langs het hoofdgebouw van de Universidad Autónoma de Durango waar de studenten altaren hadden gemaakt vanwege één van Mexico's allerbelangrijkste en interessantste feesten, de Día de los Muertos, oftewel Allerzielen, dat hier op een nogal spectaculaire wijze wordt gevierd. De altaren zijn bedoeld om de doden te eren en waren in Durango bezaaid met geel-oranje bloemen, foto's, kaarsen en bepaald eten en drinken dat de dode bijvoorbeeld lekker vond, zoals fruit, maar ook flessen tequila, want het blijven natuurlijk toch gewoon Mexicanen. Erg vreemd om te zien: terwijl wij rouwen om onze doden, wordt er in Mexico gewoon een kleurrijk en vrolijk feest aan hen opgedragen.
Tussen de middag gingen we, volgens de nieuwste mode van Durango, taco's met schorpioen eten. Anahí vertelde dat de stad al een aantal jaren in de ban is van de schorpioen, die hier heel veel voorkomt, en dat het bijvoorbeeld ook erg hip onder vrouwen is om dode schorpioentjes op je nagels te plakken... Maar goed, wij gingen gewoon heel culinair taco's met gebakken schorpioenen eten en, hoewel de beesten er afschuwelijk uitzagen en je ze van kop tot staart in je mond moest stoppen, waren ze nog niet eens vies ook. Ze waren krokant en hadden een beetje een zoete nasmaak. De liefhebber zal toch echt naar Durango moeten reizen, want we zaten in het enige restaurant ter wereld waar je ze zo kunt eten.
De volgende dag gingen we samen met de moeder van Anahí naar een natuurpark in de Sierra Madre Occidental, tegen de grens met Sinaloa, en onderweg zouden we ook stoppen in een dorp waar veel familie van Anahí woont. Het landschap leek een beetje op Canada of de Verenigde Staten en werd gedomineerd door naaldwoud en heel vreemde dorpen zonder geasfalteerde wegen en met huizen die verspreid stonden over een kaalgeslagen vlakte. Dit alles zorgde voor een nogal armoedige indruk, wat natuurlijk ook de reden is dat de drugsbazen hier veel macht hebben. Ik vergeet nog te vertellen dat de weg die we volgden, die van Durango richting Mazatlán en Culiacán, in Mexico bekend staat als één van de meest dodelijke, vanwege de vele haarspeldbochten, waarbij je langs ravijnen reed zonder dat er ook maar ergens een vangrail te bekennen was. Na een uur bereikten we zonder kleerscheuren en zonder ook maar één enkele drugsbaas te hebben gezien het dorp El Salto, een heel karakteristieke plaats die leeft van de houtindustrie en waar het erg koud was en je zelfs je adem kon zien. We brachten een bezoek aan Anahí's tante, die in een houten huis met Amerikaanse veranda woonde. Ook binnen was alles van hout en in elk vertrek stond een grote open haard, aangezien het hier vrijwel elke winter sneeuwt en onaangenaam koud kan worden. Vervolgens ging onze roadtrip verder naar het natuurpark, Mexiquillo, waar we een enorme waterval bezochten en een soort maanlandschap met allerlei vreemdsoortige rotsblokken. Op de terugweg werd het al vrij snel donker en dus besloten we niet weer over de gevaarlijke weg vol haarspeldbochten te rijden, maar over de 'veiligere' tolweg. En ik snapte dus echt niet dat Mexicanen het pikken dat ze voor die weg tol moeten betalen, want er waren geen duidelijke rijstroken, er was geen verlichting en de weg zat vol enorme gaten, hobbels en kuilen...
Zondagochtend was het alweer tijd om terug naar Guanajuato te reizen, hoewel Anahí niet met ons meeging en nog een dag extra bij haar familie in Durango bleef. Paula, Oscar en ik besloten om nog een tussenstop te maken in de stad Zacatecas. In de hal van het busstation gingen we ontbijten met tortilla's, ei, bruine bonen en allerlei groenten (lekker stevig ontbijt hè...) en misten daardoor bijna de al gereserveerde bus: we stapten in en hij reed weg. Vervolgens moest er natuurlijk tijdens de 4 uur durende rit vooral geslapen worden, waardoor ik opgescheept zat met een saai uitzicht over Mexico's droge centrale vlaktes. Zacatecas was echter een aangename verrassing en heel misschien zelfs wel de mooiste stad die ik tot nu toe in Mexico heb gezien.
Zacatecas, gelegen in een bergachtig gebied, was ooit één van Latijns-Amerika's belangrijkste mijnsteden en misschien zelfs wel de allerbelangrijkste: hier vonden de Spanjaarden enorme hoeveelheden goud en zilver, waardoor de stad één van de rijkste en mooiste steden van dit deel van de wereld werd. Eerst besloten we naar de mijn El Edén te gaan, de grootste mijn in de stad met een bijbehorend museum vol edelstenen. Een gids leidde ons door de ontzettend goed onderhouden gangen, waar nog steeds amethisten in het gesteente zichtbaar waren. Paula en ik hadden overigens onze eigen gids, want Oscar studeert geologie, en kon ons dus ontzettend veel vertellen over alles wat we onderweg tegenkwamen. Na de mijn gingen we met een kabelbaan naar een uitzichtpunt waarvandaan je een prachtig uitzicht had over de stad. Alles deed ons overigens nogal denken aan Guanajuato: wij hebben hier ook een vergelijkbaar uitzichtpunt, wij hebben hier ook allemaal smalle steegjes in het centrum, wij hebben ook een kabelbaan, maar met het enige verschil dat die van Guanajuato het niet doet nadat het karretje een keer naar beneden is gevallen, want dit is Mexico...
De spectaculairste bezienswaardigheid in Zacatecas vond ik echter de kathedraal, van de buitenkant zonder twijfel de mooiste kerk die ik ooit in mijn leven heb gezien: extreem gedetailleerd en ontzettend elegant, opgetrokken uit roze zandsteen zoals eigenlijk de hele stad. Ja, voor iedereen die ooit nog de behoefte voelt om een reis te maken naar Centraal-Mexico kan ik Zacatecas echt heel erg aanbevelen!
En toen was het helaas alweer tijd om terug te keren naar Guanajuato en de reis af te sluiten met - hoe kan het ook anders - slapen in de bus.
Saludos,
Jeroen
Het noorden van Mexico wordt vaak gezien als één grote hel vol moorden, drugsgeweld en enorm veel criminaliteit. De Sierra Madre Occidental in de noordelijke staten Chihuahua, Sinaloa en Durango staat bekend als een regio waar extreem veel marihuana wordt geproduceerd, waar de staat afwezig is en waar het ontzettend gevaarlijke drugskartel van Sinaloa de macht heeft, vooral bekend van El Chapo. Velen zullen zich dan misschien ook wel afvragen of ik mijn verstand heb verloren als ik zeg dat ik dit weekend in de staat Durango was. Maar ik kan het uitleggen: Anahí had ons namelijk uitgenodigd om naar Durango te komen, aangezien zij daar vandaan komt, en niets is natuurlijk zo veilig en vooral leuk als het ontdekken van een nieuwe streek met een echte local. Dus vertrok ik donderdagavond met Anahí, Oscar en Paula naar de hoofdstad van deze staat, die (heel spannend) ook Durango heet. Nu is het absoluut noodzakelijk dat ik jullie eerst even uitleg dat vooral Oscar en Paula de grootste slaapkoppen uit de geschiedenis van de mensheid zijn en al moeten slapen als ze de stoel aanraken, dus de 8 uur durende busreis was nogal saai, aangezien ik juist helemaal niet kan slapen in iets wat niet 'bed' heet. Natuurlijk zijn er tijdens de hele reis ontzettend veel foto's van slapende mensen gemaakt, maar die zal ik jullie besparen.
Om half 6 's ochtends kwamen we aan in Durango, waar de moeder van Anahí ons van het busstation ophaalde, want we mochten bij de familie thuis slapen, een mooie kans dus om te zien hoe het leven er in een echt Mexicaans gezin aan toegaat. Het huis was van binnen erg modern ingericht, maar in de wijk waar het huis stond - aan de rand van de stad - ontbrak juist elke vorm van infrastructuur. De wegen waren niet geasfalteerd en de huizen stonden in woeste grasvelden die nog nooit een grasmaaier hadden gezien. Het is dus niet gek dat in Durango vrijwel alleen maar pick-ups rijden, die natuurlijk beter bestand zijn tegen de hobbels en kuilen van een weg die meer op een droge rivierbedding leek dan op een weg zoals wij die kennen.
Vrijdag ging Anahí ons de stad laten zien, in eerste instantie samen met haar broer Jorge, maar deze ging op een gegeven moment naar zijn werk. Wat me opviel was dat er weinig mensen op straat liepen, de omgekeerde wereld van Guanajuato, waar de stoepen altijd ontzettend vol zijn met mensen, maar daar heb ik geloof ik al vaker over geklaagd... Dat zou kunnen komen omdat de afstanden in deze uitgestrekte stad met meer dan 500.000 inwoners erg groot zijn, maar zou ook voor een deel te maken kunnen hebben met een gevoel van onveiligheid op straat en natuurlijk ook de hitte, want Durango is een woestijnstad waar de temperaturen in oktober en november overdag nog gemakkelijk boven de 30 graden uitkomen, hoewel het 's nachts dan wel weer bijna vriest. Het centrum van Durango was echter erg aangenaam en koloniaal, met een mooie kathedraal en een aantal vrolijk gekleurde straatjes. Op een gegeven moment kwamen we langs het hoofdgebouw van de Universidad Autónoma de Durango waar de studenten altaren hadden gemaakt vanwege één van Mexico's allerbelangrijkste en interessantste feesten, de Día de los Muertos, oftewel Allerzielen, dat hier op een nogal spectaculaire wijze wordt gevierd. De altaren zijn bedoeld om de doden te eren en waren in Durango bezaaid met geel-oranje bloemen, foto's, kaarsen en bepaald eten en drinken dat de dode bijvoorbeeld lekker vond, zoals fruit, maar ook flessen tequila, want het blijven natuurlijk toch gewoon Mexicanen. Erg vreemd om te zien: terwijl wij rouwen om onze doden, wordt er in Mexico gewoon een kleurrijk en vrolijk feest aan hen opgedragen.
Tussen de middag gingen we, volgens de nieuwste mode van Durango, taco's met schorpioen eten. Anahí vertelde dat de stad al een aantal jaren in de ban is van de schorpioen, die hier heel veel voorkomt, en dat het bijvoorbeeld ook erg hip onder vrouwen is om dode schorpioentjes op je nagels te plakken... Maar goed, wij gingen gewoon heel culinair taco's met gebakken schorpioenen eten en, hoewel de beesten er afschuwelijk uitzagen en je ze van kop tot staart in je mond moest stoppen, waren ze nog niet eens vies ook. Ze waren krokant en hadden een beetje een zoete nasmaak. De liefhebber zal toch echt naar Durango moeten reizen, want we zaten in het enige restaurant ter wereld waar je ze zo kunt eten.
De volgende dag gingen we samen met de moeder van Anahí naar een natuurpark in de Sierra Madre Occidental, tegen de grens met Sinaloa, en onderweg zouden we ook stoppen in een dorp waar veel familie van Anahí woont. Het landschap leek een beetje op Canada of de Verenigde Staten en werd gedomineerd door naaldwoud en heel vreemde dorpen zonder geasfalteerde wegen en met huizen die verspreid stonden over een kaalgeslagen vlakte. Dit alles zorgde voor een nogal armoedige indruk, wat natuurlijk ook de reden is dat de drugsbazen hier veel macht hebben. Ik vergeet nog te vertellen dat de weg die we volgden, die van Durango richting Mazatlán en Culiacán, in Mexico bekend staat als één van de meest dodelijke, vanwege de vele haarspeldbochten, waarbij je langs ravijnen reed zonder dat er ook maar ergens een vangrail te bekennen was. Na een uur bereikten we zonder kleerscheuren en zonder ook maar één enkele drugsbaas te hebben gezien het dorp El Salto, een heel karakteristieke plaats die leeft van de houtindustrie en waar het erg koud was en je zelfs je adem kon zien. We brachten een bezoek aan Anahí's tante, die in een houten huis met Amerikaanse veranda woonde. Ook binnen was alles van hout en in elk vertrek stond een grote open haard, aangezien het hier vrijwel elke winter sneeuwt en onaangenaam koud kan worden. Vervolgens ging onze roadtrip verder naar het natuurpark, Mexiquillo, waar we een enorme waterval bezochten en een soort maanlandschap met allerlei vreemdsoortige rotsblokken. Op de terugweg werd het al vrij snel donker en dus besloten we niet weer over de gevaarlijke weg vol haarspeldbochten te rijden, maar over de 'veiligere' tolweg. En ik snapte dus echt niet dat Mexicanen het pikken dat ze voor die weg tol moeten betalen, want er waren geen duidelijke rijstroken, er was geen verlichting en de weg zat vol enorme gaten, hobbels en kuilen...
Zondagochtend was het alweer tijd om terug naar Guanajuato te reizen, hoewel Anahí niet met ons meeging en nog een dag extra bij haar familie in Durango bleef. Paula, Oscar en ik besloten om nog een tussenstop te maken in de stad Zacatecas. In de hal van het busstation gingen we ontbijten met tortilla's, ei, bruine bonen en allerlei groenten (lekker stevig ontbijt hè...) en misten daardoor bijna de al gereserveerde bus: we stapten in en hij reed weg. Vervolgens moest er natuurlijk tijdens de 4 uur durende rit vooral geslapen worden, waardoor ik opgescheept zat met een saai uitzicht over Mexico's droge centrale vlaktes. Zacatecas was echter een aangename verrassing en heel misschien zelfs wel de mooiste stad die ik tot nu toe in Mexico heb gezien.
Zacatecas, gelegen in een bergachtig gebied, was ooit één van Latijns-Amerika's belangrijkste mijnsteden en misschien zelfs wel de allerbelangrijkste: hier vonden de Spanjaarden enorme hoeveelheden goud en zilver, waardoor de stad één van de rijkste en mooiste steden van dit deel van de wereld werd. Eerst besloten we naar de mijn El Edén te gaan, de grootste mijn in de stad met een bijbehorend museum vol edelstenen. Een gids leidde ons door de ontzettend goed onderhouden gangen, waar nog steeds amethisten in het gesteente zichtbaar waren. Paula en ik hadden overigens onze eigen gids, want Oscar studeert geologie, en kon ons dus ontzettend veel vertellen over alles wat we onderweg tegenkwamen. Na de mijn gingen we met een kabelbaan naar een uitzichtpunt waarvandaan je een prachtig uitzicht had over de stad. Alles deed ons overigens nogal denken aan Guanajuato: wij hebben hier ook een vergelijkbaar uitzichtpunt, wij hebben hier ook allemaal smalle steegjes in het centrum, wij hebben ook een kabelbaan, maar met het enige verschil dat die van Guanajuato het niet doet nadat het karretje een keer naar beneden is gevallen, want dit is Mexico...
De spectaculairste bezienswaardigheid in Zacatecas vond ik echter de kathedraal, van de buitenkant zonder twijfel de mooiste kerk die ik ooit in mijn leven heb gezien: extreem gedetailleerd en ontzettend elegant, opgetrokken uit roze zandsteen zoals eigenlijk de hele stad. Ja, voor iedereen die ooit nog de behoefte voelt om een reis te maken naar Centraal-Mexico kan ik Zacatecas echt heel erg aanbevelen!
En toen was het helaas alweer tijd om terug te keren naar Guanajuato en de reis af te sluiten met - hoe kan het ook anders - slapen in de bus.
Saludos,
Jeroen
-
02 November 2015 - 11:36
Femmy:
Fijn dat je weer heelhuids "thuisgekomen" bent.
Aan de foto's te zien heb je inderdaad prachtige dingen gezien dit weekend.
Deze week maar weer even lekker studeren. We spreken elkaar.
x x x van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
