Hotel Maastricht

¡Hola a todos!

Naast keihard studeren voor "Guanajuatese" begrippen heb ik deze week eindelijk weer eens een uitstapje gemaakt. Omdat de universiteit een dagtocht organiseerde naar de Peña de Bernal, de rots waar ik een paar weken geleden nog bijna vanaf was gevallen, besloot ik met Anahí - de enige die daar net als ik al was geweest - om ook maar even ons eigen dagtochtje te organiseren. Dus zaten we afgelopen zaterdag om 8 uur 's ochtends in de bus richting León, om daar over te stappen op een bus richting het stadje Lagos de Moreno, ook wel bekend als het Athene van de staat Jalisco, dat vanwege de gebouwen met veel zuilen en Griekse ornamenten.

Lagos de Moreno lag tegen een heuvel aan en boven op de top stond een klooster, waarvandaan je een prachtig uitzicht had op het centrum. Verder was het plaatsje in het bezit van een erg mooie kathedraal, een typisch Mexicaans plein en opvallend veel sinaasappelbomen. Helaas was het er ook erg smerig op straat en stonk het naar vis, grote stukken vlees die overal in de slagerijen stonden uitgestald, hondenpoep en uitlaatgassen, dus het was natuurlijk een heus feest om die lekker frisse lucht op te mogen snuiven. Bovendien was de stad een soort verzamelplaats van Mexicaanse hangjeugd/schorriemorrie/bendeleden, oftewel de overbekende cholos, die Mexico langzamerhand overnemen met hun te lange shirts waardoor het net lijkt alsof ze jurken dragen, neppe gouden kettingen en petjes. De cholos van Lagos de Moreno gedroegen zich niet heel anders dan die van Guanajuato: ze liepen in groepjes van ongeveer drie, want alleen over straat lopen is natuurlijk eng, en keken uit hun ogen alsof ze vlak daarvoor drie mensen hadden vermoord (en het zou me ook niets verbazen als sommigen dat ook daadwerkelijk hadden gedaan). Ondanks dat het stadje erg mooi was, zorgden alle bijkomende effecten ervoor dat we na een paar uur wel uitgekeken waren.

We wilden nog niet terug naar Guanajuato, dus besloten we op de terugweg nog even te stoppen in Silao, een stadje tussen León en Guanajuato. We hadden al allerlei wilde verhalen over Silao gehoord: het zou echt de allersaaiste plaats van de staat Guanajuato zijn, er zouden amper winkels zijn (volgens de Mexicaanse studenten uit Silao die ik ken) en er zou gewoon echt niets te beleven zijn. En juist daarom wilden wij er nu heen: een goede student checkt zijn bronnen namelijk altijd zorgvuldig...

Waar het in Lagos de Moreno een beetje stonk, was Silao gewoon een open riool: in het hele centrum hing een penetrante pislucht en in de vele winkeltjes (dus dat er amper winkels zouden zijn was een leugen) verkochten ze smerig uitziend eten. Overal lag afval, overal reden auto's (en trouwens ook opvallend veel fietsen) en overal liepen mensen, waardoor de stoepen nog voller waren dan in Guanajuato. Het historische centrum bestond uit een wel aardig plein met een nog best wel mooie kerk, dus we waren het er wel over eens dat Silao nu ook weer niet zo afschuwelijk was als iedereen telkens beweerde. We zijn geloof ik wel de enige uitwisselingsstudenten die het tot nu toe aan hebben gedurfd om deze zeer interessante plaats te bezoeken, maar wat wil je ook als je al zoveel hebt gereisd dat er op een gegeven moment gewoon geen betere bestemmingen meer te vinden zijn.

Maar wat heeft Silao mij toch op een aangename manier verrast. Op de heenweg, in de bus, passeerden we namelijk het plaatsje ook al en toen zag ik vanuit mijn ooghoek ineens iets geks: Hotel Maastricht. Een stukje Nederland in Mexico, of zoals mijn Limburgse vrienden natuurlijk zouden zeggen: een stukje Limburg in Mexico. Hotel Maastricht was een nogal verlopen en zielig ogend hotelletje langs een drukke weg, maar dat boeide niet, want het was toch maar wel weer gewoon vernoemd naar een Nederlandse stad. Ik vraag me wel af hoe de eigenaren van het hotel Maastricht zullen uitspreken, of de gasten, mochten de eigenaren misschien Nederlanders zijn.

Nederland. Nog iets meer dan drie weken en ik sta weer op Hollandse bodem. Maar behalve familie en vrienden mis ik Nederland helemaal niet hoor. Ik mis misschien alleen een lekkere volkoren boterham, kroketten, stroopwafels, het feit dat Nederlanders lekker snel kunnen lopen, monchoutaart, appels, melk, het uitzicht op Nijmegen vanuit de trein als je de Waalbrug oversteekt, bastognekoeken, mijn fiets, Nederlandse kaas, eigenlijk kaas in het algemeen, want de Franse kazen ruiken hier naar het centrum van Silao en de Mexicaanse kazen winnen het ook zeker niet van Gouda of Edam, frikandellen, chips die niet pikant is, ijsthee, water uit de kraan drinken, pindakaas, wc-papier in de wc-pot gooien en niet in een apart prullenbakje, aardappels die niet naar grond smaken, maar gewoon naar aardappel, Knorr Wereldgerechten of eigenlijk gewoon de hele internationale keuken die ze bij de AH verkopen, oliebollen, PEPERNOTEN, het feit dat er in Nederland nooit zulke lange rijen bij de kassa's van de supermarkt staan, de Hema en Action in het algemeen, het eten van een maaltijd in het universiteitsrestaurant van de RU, want hier op de universiteit is er alleen maar zo'n chagrijnig, oud kereltje dat taco's met aardappels (die naar grond smaken) of andere onzin verkoopt, het feit dat je in Nederland na twee uur het hele land door bent, terwijl je in Mexico in die tijd net van Guanajuato naar Lagos de Moreno kunt reizen, kruidenkaas die ik altijd door een pasta roer en die ik echt heel erg mis, boerenkool met worst en witte kerst, want wat is er achterlijker dan in Lagos de Moreno langs een kerstmarkt te lopen waar ze kerstmannen op sleeën en rendieren verkopen, terwijl het buiten nog steeds 25 graden is. Dus eigenlijk mis ik helemaal niet zoveel aan Nederland. Ik denk dat ik hier maar blijf...

Saludos,

Jeroen