Een tijdelijk afscheid

¡Hola a todos!

Aan alle leuke dingen komt helaas een einde, zo ook aan mijn avontuur in Guanajuato. De aankomende dagen zullen in het teken staan van afscheid, net als de afgelopen dagen, want ik heb al van veel mensen afscheid moeten nemen. Gelukkig is morgen ook de dag dat ik mijn vader na bijna 5 maanden weer zie, dus dat maakt veel goed!

Het allertreurigste is eigenlijk dat mijn koffer op dit moment opengeslagen op de grond ligt en al voor de helft is ingepakt met spullen die ik niet mee wil nemen op mijn reis naar het zuiden van Mexico. Mijn sombrero van 1 meter doorsnede ligt treurig op de stoel. Over nog geen drie weken kom ik met dat ding op mijn hoofd aan op Schiphol, 2000 meter lager dan waar ik me op dit moment bevind. Mijn Mexicaanse souvenirs liggen opgestapeld op de kast. Maar de beste souvenirs zullen toch altijd de herinneringen zijn aan de vrienden die ik hier heb gemaakt. Een groot nadeel van studeren in Latijns-Amerika is echter wel dat je vrienden maakt met mensen die aan de andere kant van de oceaan wonen en niet altijd de middelen hebben om even op bezoek te komen in het verre Nederland. Gelukkig heb ik hier zulke goede vriendschappen gesloten dat ik er vanuit ga dat die de oceaan die ons straks scheidt wel moeten kunnen overbruggen.

Mexico. Ik blijf er nog even, maar ik kan alvast wel mijn eindoordeel vellen over het Mexico dat ik tot nu toe heb gezien. Mexico is een land van grote contrasten met betrekking tot rijkdom en armoede. Aan de ene kant zie je hier grote haciënda's en landgoederen van rijke Mexicanen, maar aan de andere kant woont half Guanajuato in vieze, donkere steegjes. Mexico is ook het land van een uitbundig volk, een volk dat religieus is als het ze uitkomt (als er grote religieuze feesten zijn is iedereen ineens zwaar katholiek), een volk dat in een soort wereld tussen traditie en moderniteit zweeft. Vooral de jongere generaties snakken naar verandering, wat zorgt voor grote verschillen binnen families. Zo is mijn huisbaas een echte PRI-aanhanger, de politieke partij die eigenlijk al sinds het begin van de 20e eeuw over Mexico regeert, met slechts een periode van 12 jaar (tussen 2000 en 2012) waarin de ernstig verzwakte oppositie even aan de macht heeft mogen ruiken. Zijn zoon moet daarentegen helemaal niets van de PRI weten en vandaag bespeurde ik bij hem zelfs een spoor van walging over het feit dat zijn vader wel groot fan is van de heersende macht.

Mexico is ook het land van de lach. Mensen zijn hier erg vrolijk en lachen de problemen in het land weg. Aan de ene kant lijkt dit heel erg positief, maar het zorgt er ook voor dat er hier maar weinig verandert. Voor mij is Mexico ook het land van de lach, want ik heb hier erg veel gelachen. Nooit om de politiek, maar vooral om al die gekke Duitsers, Spanjaarden, Argentijnen, Salvadoranen, Colombianen en Mexicanen met wie ik Guanajuato heb leren kennen en onveilig heb gemaakt. Culturen die op die van Duitsland na allemaal nogal verschillen van die van Nederland. Dit zorgde echter zeer zelden voor botsingen. Zolang er maar sprake is van een wederzijds respect voor elkaar kunnen mensen uit verschillende landen prima met elkaar samen door één deur. Wat zouden er ontzettend veel problemen kunnen worden opgelost als elke Nederlander verplicht een halfjaar naar het buitenland zou moeten...

Ik neem aan dat het inmiddels wel duidelijk is dat ik iedereen hier ontzettend zal gaan missen. Mijn allereerste vrienden in Guanajuato bijvoorbeeld, vijf Basken uit Pamplona (Nerea, Ainhoa, Julen, Maite en Rebeca) die ik meer dan vier maanden geleden in het hostel ontmoette en die groot fan zijn van mijn risotto, vooral omdat ze zelf niet kunnen koken. Of Rosela, Indira, Kitzuki en Carlos, mijn Noord-Mexicaanse vrienden die fan zijn van "banda" en andere Mexicaanse folkloristische rotzooi, die lachen om de verhalen van El Chapo en andere drugsbazen en die in een voor mij moeilijk te verstaan Mexicaans dialect de hele dag dubbelzinnige grappen maken. Ik mag ook zeker Anahí niet vergeten, sowieso één van mijn beste vrienden hier met wie ik ontzettend veel heb gereisd en gelachen. Of mijn Colombiaanse "parces" Sandra en Oscar die niet alleen houden van heel veel slapen en eten, maar ook vooral van lachen en lol maken en met wie ik de allergrootste pret heb beleefd, waarbij Oscar ook nog eens één van mijn grootste 'mezcalmaatjes' is en zij samen met Anahí mijn grootste "vreten in El Potro Loco-maatjes' zijn. Of Paula en Mariola, mijn Spaanse vrienden die met hun vocabulaire uit Spanje ervoor hebben gezorgd dat zelfs de Mexicanen en Colombianen nu tío, joder en guay (typische woorden uit Spanje) zeggen. Ik kan nu zeggen dat ik een soort van Mexicaans accent heb met een woordenschat uit Spanje. Ontzettend handig dus allemaal... En natuurlijk al die anderen met wie ik deze prachtig ervaring heb gedeeld, zoals Mar uit Spanje, Santiago en Melisa uit Argentinië, Duvan, Daniel en Nataly uit Colombia, Florian uit Duitsland, Miroslava uit El Salvador, die tientallen Mexicanen die ik heb leren kennen, zoals Oscar en Rocío uit Mexico-Stad, Mary en Axel uit Saltillo, en iedereen uit Guanajuato, mijn klasgenoten van geschiedenis en literatuur, zoals Rubén, Andrea, Mariana en Pamela, en zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar dat zal ik jullie maar niet aandoen.

Feit blijft dat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb gehad en vrienden voor het leven heb gemaakt. Op naar het volgende avontuur: mijn reis naar de deelstaten Chiapas en Oaxaca, samen met mijn vader. Ik zal proberen volgende week een verhaal te schrijven over onze eerste belevenissen, maar ik kan niets beloven. De foto's zien jullie in Nederland wel!

Over iets minder dan drie weken sta ik weer op Schiphol, met een grote koffer vol kleren, een rugzak, een grote sombrero op mijn hoofd en duizenden imaginaire koffers vol herinneringen.

Saludos,

Jeroen