Als een monnik in Mexico
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
15 Augustus 2015 | Mexico, Guanajuato
¡Hola a todos!
Ik heb alweer een hele week vol colleges achter de rug en ik kan jullie wel vertellen dat ik me al een echte monnik voel als ik over de binnenplaats van mijn klooster loop op weg naar een lokaal... Deze week had sowieso wel een religieus tintje, want om het begin van de colleges te 'vieren' ben ik vorige week zondag naar een berg geweest die voor veel katholieke Mexicanen heel erg belangrijk is. Bovenop staat namelijk een metershoog Christusbeeld dat vergelijkbaar is met dat van Rio de Janeiro en dat het absolute middelpunt van Mexico zou zijn.
Ik verkeerde me in een behoorlijk internationaal gezelschap, want ik was er samen met drie Spanjaarden, drie Fransen, twee Colombianen en één Mexicaan. ’s Ochtends vroeg persten we ons in een overvolle, krakkemikkige, oude bus die ons voor omgerekend iets meer dan een euro een uur mee zou nemen, dwars door de ‘bushbush’ van Mexico, naar de Cerro del Cubilete, een berg van bijna 2700 meter, maar dat is niets als je bedenkt dat Guanajuato al op bijna 2000 meter hoogte ligt… Het landschap onderweg deed me erg denken aan Zuid-Frankrijk of Portugal, maar dan drie keer zo ruig en drie keer zo verlaten. Na meer dan een uur hobbelen over een weg vol keien, kuilen en haarspeldbochten kwamen we eindelijk aan bij de berg, waar we natuurlijk de nodige foto’s hebben gemaakt met het Christusbeeld. Omdat één van de Spanjaarden zich de dag daarvoor niet lekker had gevoeld en het niet aandurfde om bij één van de eetstalletjes in het dorpje aan de voet van de berg iets te eten, ging zij samen met de andere Spanjaarden en Fransen na een uurtje alweer terug naar Guanajuato om daar te eten. Toen bleef ik dus over met Carlos, mijn Mexicaanse huisgenoot, en twee Colombianen, Oscar en Sandra.
Eerst besloten we naar beneden te lopen om in het dorpje iets te eten bij één van de vieze eetkraampjes, waarbij ik trouwens met trots kan zeggen dat ik er niet ziek van geworden ben. We gingen zitten aan een lange tafel vol potten en pannen, waar de taco’s en quesadilla’s voor onze neus klaar werden gemaakt. Natuurlijk heb ik de nationale specialiteit ‘quesadilla met pompoenbloem’ niet overgeslagen… Na het eten wilden we met de bus naar een mummiemuseum dat we op weg naar de berg hadden gezien, maar de bus zat zo vol dat we er niet meer in pasten, dus besloten we te liften, of beter gezegd, de rest besloot dat liften wel een goed idee was. In het begin hadden we nogal pech, want geen enkele auto stopte voor ons, wat volgens iedereen te wijten was aan het feit dat Carlos te veel zou lijken op een Mexicaan en te weinig op een toerist. We hebben minstens een kwartier in de berm gestaan, totdat Carlos bedacht dat ik als blanke Nederlander als enige een auto moest aanhouden en dat de rest zich koest moest houden. Natuurlijk stopte de eerstvolgende pick-up die langskwam meteen en mochten we plaatsnemen in de laadbak, op weg naar het mummiemuseum in het dorpje met de voor deze week erg toepasselijke naam Sangre de Cristo, wat 'Bloed van Christus' betekent.
Het mummiemuseum was griezelig en hilarisch tegelijk en het aangrenzende mijnbouwmuseum één grote grap, want daar was gewoon echt niets te beleven... De mummies waren ongeveer 100 jaar oud en leken meer op skeletten dan mooie Egyptische ‘Toetanchamons’, met het enige verschil dat de mummies soms nog kleren aanhadden, haar hadden en hier en daar de huid nog intact was gebleven. Natuurlijk had Oscar al vrij snel mijn ‘neef’ tussen de mummies gevonden, een lang en vooral ontzettend mager skelet… Na heel veel foto’s, selfies en gelach (stiekem heel erg onbeschoft om te lachen in zo’n angstaanjagend museum) namen we de laatste bus terug naar Guanajuato om daar nog iets te eten bij El Potro Loco, het lievelingsrestaurant van alle nationale en internationale studenten die ik ken, waar je heel lekker en goedkoop taco’s kunt eten. Het is eigenlijk een beetje de snackbar onder de Mexicaanse restaurants, alleen hebben ze geen patat en ook geen kroketten…
Maandag begonnen dus mijn colleges en ik begon met een vak over de Mexicaanse hedendaagse geschiedenis. Ik zal even kort de situatie schetsen: iedereen was te laat, de docent was ook te laat, het vak zou vier uur duren, maar na een halfuur mochten we al gaan... Wel mocht ik meteen voor volgende week een heleboel opdrachten en verslagen maken, want het niveau van de colleges is hier wel heel hoog. Dinsdag had ik een vak over de Mexicaanse onafhankelijkheid in de 19e eeuw, waarbij ik ook na een halfuur al mocht gaan, maar dit keer was de docent wel op tijd, dus dat was een vooruitgang. Woensdag had ik 's ochtends eerst een vak over hedendaagse Mexicaanse korte verhalen, waarvoor ik elke week 5 korte verhalen en een roman mag lezen, dus het tempo van die cursus is nogal om te huilen. 's Middags had ik een vak over de regionale geschiedenis van Guanajuato, wat heel raar is en waar ik ook nog vrij weinig van snap. Sowieso was ik nu zelf te laat, want ik was bij het verkeerde gebouw... De universiteitsgebouwen liggen verspreid over de stad en in mijn rooster stond dat ik naar het klooster moest, maar toen ik daar aankwam was er helemaal niemand en bleek dat ik in het centrale gebouw in het centrum les had. Ze hebben hier namelijk 3000 verschillende roosters en iedereen heeft een andere. Toen kon ik dus weer gezellig met de bus terug naar het centrum om vervolgens een uur later dan bedacht het lokaal binnen te stappen. Oeps. Vrijdag had ik het laatste vak over Latijns-Amerikaanse hedendaagse literatuur, meteen ook de verrassendste van de week, want de manier van lesgeven deed me enorm denken aan Nederland. Lekker normaal dus en geen gekke dingen...
Ik denk dat ik nu wel weer genoeg heb gepraat, maar ik zal nog even afsluiten met mijn allergrootste ergernis hier: alles gaat zó langzaam, echt ongelooflijk... Mensen kruipen hier zowat over de stoep en in de supermarkt staat altijd een rij van 20 mensen bij de kassa, omdat de caissières heel traag zijn met scannen en bovendien nooit wisselgeld lijken te hebben en dan dus weer aan een collega om geld moeten vragen. Zo, genoeg geklaagd. Verder is het hier nog steeds hartstikke leuk!
Saludos,
Jeroen
Ik heb alweer een hele week vol colleges achter de rug en ik kan jullie wel vertellen dat ik me al een echte monnik voel als ik over de binnenplaats van mijn klooster loop op weg naar een lokaal... Deze week had sowieso wel een religieus tintje, want om het begin van de colleges te 'vieren' ben ik vorige week zondag naar een berg geweest die voor veel katholieke Mexicanen heel erg belangrijk is. Bovenop staat namelijk een metershoog Christusbeeld dat vergelijkbaar is met dat van Rio de Janeiro en dat het absolute middelpunt van Mexico zou zijn.
Ik verkeerde me in een behoorlijk internationaal gezelschap, want ik was er samen met drie Spanjaarden, drie Fransen, twee Colombianen en één Mexicaan. ’s Ochtends vroeg persten we ons in een overvolle, krakkemikkige, oude bus die ons voor omgerekend iets meer dan een euro een uur mee zou nemen, dwars door de ‘bushbush’ van Mexico, naar de Cerro del Cubilete, een berg van bijna 2700 meter, maar dat is niets als je bedenkt dat Guanajuato al op bijna 2000 meter hoogte ligt… Het landschap onderweg deed me erg denken aan Zuid-Frankrijk of Portugal, maar dan drie keer zo ruig en drie keer zo verlaten. Na meer dan een uur hobbelen over een weg vol keien, kuilen en haarspeldbochten kwamen we eindelijk aan bij de berg, waar we natuurlijk de nodige foto’s hebben gemaakt met het Christusbeeld. Omdat één van de Spanjaarden zich de dag daarvoor niet lekker had gevoeld en het niet aandurfde om bij één van de eetstalletjes in het dorpje aan de voet van de berg iets te eten, ging zij samen met de andere Spanjaarden en Fransen na een uurtje alweer terug naar Guanajuato om daar te eten. Toen bleef ik dus over met Carlos, mijn Mexicaanse huisgenoot, en twee Colombianen, Oscar en Sandra.
Eerst besloten we naar beneden te lopen om in het dorpje iets te eten bij één van de vieze eetkraampjes, waarbij ik trouwens met trots kan zeggen dat ik er niet ziek van geworden ben. We gingen zitten aan een lange tafel vol potten en pannen, waar de taco’s en quesadilla’s voor onze neus klaar werden gemaakt. Natuurlijk heb ik de nationale specialiteit ‘quesadilla met pompoenbloem’ niet overgeslagen… Na het eten wilden we met de bus naar een mummiemuseum dat we op weg naar de berg hadden gezien, maar de bus zat zo vol dat we er niet meer in pasten, dus besloten we te liften, of beter gezegd, de rest besloot dat liften wel een goed idee was. In het begin hadden we nogal pech, want geen enkele auto stopte voor ons, wat volgens iedereen te wijten was aan het feit dat Carlos te veel zou lijken op een Mexicaan en te weinig op een toerist. We hebben minstens een kwartier in de berm gestaan, totdat Carlos bedacht dat ik als blanke Nederlander als enige een auto moest aanhouden en dat de rest zich koest moest houden. Natuurlijk stopte de eerstvolgende pick-up die langskwam meteen en mochten we plaatsnemen in de laadbak, op weg naar het mummiemuseum in het dorpje met de voor deze week erg toepasselijke naam Sangre de Cristo, wat 'Bloed van Christus' betekent.
Het mummiemuseum was griezelig en hilarisch tegelijk en het aangrenzende mijnbouwmuseum één grote grap, want daar was gewoon echt niets te beleven... De mummies waren ongeveer 100 jaar oud en leken meer op skeletten dan mooie Egyptische ‘Toetanchamons’, met het enige verschil dat de mummies soms nog kleren aanhadden, haar hadden en hier en daar de huid nog intact was gebleven. Natuurlijk had Oscar al vrij snel mijn ‘neef’ tussen de mummies gevonden, een lang en vooral ontzettend mager skelet… Na heel veel foto’s, selfies en gelach (stiekem heel erg onbeschoft om te lachen in zo’n angstaanjagend museum) namen we de laatste bus terug naar Guanajuato om daar nog iets te eten bij El Potro Loco, het lievelingsrestaurant van alle nationale en internationale studenten die ik ken, waar je heel lekker en goedkoop taco’s kunt eten. Het is eigenlijk een beetje de snackbar onder de Mexicaanse restaurants, alleen hebben ze geen patat en ook geen kroketten…
Maandag begonnen dus mijn colleges en ik begon met een vak over de Mexicaanse hedendaagse geschiedenis. Ik zal even kort de situatie schetsen: iedereen was te laat, de docent was ook te laat, het vak zou vier uur duren, maar na een halfuur mochten we al gaan... Wel mocht ik meteen voor volgende week een heleboel opdrachten en verslagen maken, want het niveau van de colleges is hier wel heel hoog. Dinsdag had ik een vak over de Mexicaanse onafhankelijkheid in de 19e eeuw, waarbij ik ook na een halfuur al mocht gaan, maar dit keer was de docent wel op tijd, dus dat was een vooruitgang. Woensdag had ik 's ochtends eerst een vak over hedendaagse Mexicaanse korte verhalen, waarvoor ik elke week 5 korte verhalen en een roman mag lezen, dus het tempo van die cursus is nogal om te huilen. 's Middags had ik een vak over de regionale geschiedenis van Guanajuato, wat heel raar is en waar ik ook nog vrij weinig van snap. Sowieso was ik nu zelf te laat, want ik was bij het verkeerde gebouw... De universiteitsgebouwen liggen verspreid over de stad en in mijn rooster stond dat ik naar het klooster moest, maar toen ik daar aankwam was er helemaal niemand en bleek dat ik in het centrale gebouw in het centrum les had. Ze hebben hier namelijk 3000 verschillende roosters en iedereen heeft een andere. Toen kon ik dus weer gezellig met de bus terug naar het centrum om vervolgens een uur later dan bedacht het lokaal binnen te stappen. Oeps. Vrijdag had ik het laatste vak over Latijns-Amerikaanse hedendaagse literatuur, meteen ook de verrassendste van de week, want de manier van lesgeven deed me enorm denken aan Nederland. Lekker normaal dus en geen gekke dingen...
Ik denk dat ik nu wel weer genoeg heb gepraat, maar ik zal nog even afsluiten met mijn allergrootste ergernis hier: alles gaat zó langzaam, echt ongelooflijk... Mensen kruipen hier zowat over de stoep en in de supermarkt staat altijd een rij van 20 mensen bij de kassa, omdat de caissières heel traag zijn met scannen en bovendien nooit wisselgeld lijken te hebben en dan dus weer aan een collega om geld moeten vragen. Zo, genoeg geklaagd. Verder is het hier nog steeds hartstikke leuk!
Saludos,
Jeroen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
