Leonardo, André en Pedro

¡Hola a todos!

Ik zal maar meteen even met de deur in huis vallen: vanochtend zat ik even na 6 uur in een taxi op weg naar het busstation van Guanajuato. Ik heb hier in Mexico trouwens in anderhalve maand tijd al vaker een taxi genomen dan in Europa in de rest van mijn leven. De enige keer dat ik vóór mijn Mexico-avontuur in een taxi heb gezeten was in Madrid, toen ik samen met mijn studiegenoot Elke en twee docenten van de Radboud Universiteit van een supermarkt naar het Madrileense stadspark ging en toen ook de zeer beruchte taxiselfie is genomen. Inmiddels ben ik een ervaren taxipassagier. Taxi's zijn hier veel sneller dan bussen, zijn goedkoop en rijden dus - anders dan bussen - ook om 6 uur 's ochtends richting het busstation.

Waarom zat ik in die taxi naar het busstation? Na een week vol interessante colleges was het wel weer eens tijd om iets van de Mexicaanse cultuur op te snuiven. Daarom ging ik vandaag met een groep van 10 internationale studenten uit Spanje, Mexico, Colombia, Argentinië en Duitsland naar het dorpje Mineral de Pozos, op 3 uur rijden van Guanajuato. Het was nog donker toen de bus met bestemming San Luis de la Paz vertrok, maar al snel werd het licht en konden we genieten van het prachtige uitzicht over een mistig en verlaten berglandschap dat halverwege plaats zou maken voor een kaal en stoffig plateau met lage begroeiing. Na een comfortabele, maar lange rit kwamen we aan in San Luis de la Paz, waar we even snel gingen ontbijten in de bijzonder ongezellige omgeving van het busstation alvorens met een heel oude en gammele bus naar onze eindbestemming te rijden.

Mineral de Pozos bleek een stoffig dorpje in de middle-of-nowhere. Een onoplettende toerist zou denken dat er niets te beleven viel, maar niets is minder waar. Ooit was dit dorpje van amper 3000 zielen namelijk een zeer rijke en mooie stad met tienduizenden inwoners die vooral leefden van de mijnbouw. In de 18e en 19e eeuw waren hier maar liefst 300 actieve mijnen. Daarna raakte de stad echter in verval en werd het een bijna-spookdorp met slechts een handjevol inwoners. Inmiddels wonen er weer meer mensen, waaronder enkele kunstenaars, maar ondanks dat staan de meeste huizen leeg en laten alleen de ruïnes van de vele Spaanse haciënda's uit de koloniale tijd nog sporen zien van hoe welvarend het er ooit moet zijn geweest.

We liepen toevallig een gids tegen het lijf die ons voor 2 euro per persoon de hele dag op sleeptouw wilde meenemen naar een aantal haciënda's en een mijn. Helaas werden we algauw gevolgd door een dronken, niet al te fris ruikend mannetje, genaamd Leonardo, die ook beweerde gids te zijn en de hele tijd met ons meeliep, in onverstaanbaar Spaans brabbelde en maar niet wegging. Ondertussen waren we langs een aantal vervallen huizen, scholen en kerken gewandeld, waarbij Leonardo de hele tijd door de gids heen praatte en onze groepsfoto's verpestte door - alsof hij de held van de dag was (en misschien was hij dat stiekem ook wel) - ongevraagd ook te poseren. Even later liepen we het dorp uit, waar het droge landschap werd gedomineerd door ruïnes van haciënda's, miljoenen cactussen en natuurlijk de agave, waar de Mexicaanse dranken tequila, mezcal en pulque van worden gemaakt. Leonardo liep nog steeds met ons mee...

Na twee kilometer kwamen we samen met onze echte gids en nepgids Leonardo aan bij de ruïnes van één van de grootste haciënda's van Mineral de Pozos, genaamd El Triángulo. Op hetzelfde terrein zou een mijn zijn. We werden verwelkomd door een man en een vrouw die Leonardo meteen wegstuurden, want volgens de man was de mijn voor een dronkenlap veel te gevaarlijk. Toevallig kwam er net een politieauto langsrijden, dus de agenten konden Leonardo mooi meenemen richting het dorp. Daar waren we dus mooi vanaf! Verder werden we gewaarschuwd voor slangen, die vooral in de hoge begroeiing zouden zitten en die diezelfde dag nog waren gesignaleerd op het terrein. Een gezellige boel dus...

Onze gids gaf ons een rondleiding langs de overblijfselen van de haciënda, een enorm complex dat veel weghad van een middeleeuws kasteel. Op een gegeven moment kwamen we bij een put en dat bleek de ingang van de mijn te zijn, want dit is Mexico en dan moet je nu eenmaal geen prachtige, perfect voor de toeristen onderhouden mijn verwachten. We hadden overigens ook geen helm gekregen en welgeteld twee lampen voor tien personen, dus het beloofde een groot succes te worden. Via een soort ladder, die eigenlijk geen ladder zou mogen heten, betraden we één voor één de donkere mijnschacht, een duizelingwekkende, vieze, vochtige gang steil naar beneden. In Nederland zou deze mijn zeker niet zijn opengesteld voor publiek, maar in Mexico mag en kan alles. Hoewel er onder de grond weinig te zien was, was het toch een leuke ervaring. Wel moet je je realiseren dat de Mexicaanse mijnbouw uit de 19e eeuw nu niet bepaald bekend stond om zijn humane karakter: mensen werkten hier voor een hongerloon soms 7 dagen per week in omstandigheden die het beste kunnen worden vergeleken met de slavernij...

We hadden ons zolang vermaakt in de haciënda en de mijn dat we bij terugkomst in het dorp enkel nog tijd hadden om heel snel rond te kijken en te eten. Mineral de Pozos was een dorp dat zo uit een westernfilm leek te komen en nu is het ook wel zo dat een film als Zorro hier voor een deel is opgenomen... Overal liepen mannetjes met sombrero's rond, als er een vrachtwagen door de smalle hoofdstraat reed verdween het hele dorp onder een dikke stofwolk en op weg naar de haciënda kwamen we verschillende groepen cowboy-achtige figuren op paarden tegen. Daarna was het helaas al weer tijd om terug te keren naar Guanajuato, ondanks dat we het grootste deel van de ruïnes nog niet hadden gezien.

Ik zal jullie verder niet vermoeien met informatie over mijn colleges van deze week, want eigenlijk ging alles gewoon zijn gangetje. Wel moet ik nog even zeggen dat ik maandagavond nog met Mariola en Nerea uit Spanje naar het stuwmeer Presa de la Olla aan de rand van Guanajuato ben geweest, maar eigenlijk leek het meer op een vijver, want heel groot was het niet. Daarnaast is mijn huisbaas tot mijn grote schrik fan van André Rieu en kan ik het Mexicaanse woord 'wey' (uit te spreken als het Engelse woord 'way') echt niet meer verdragen. Vooral jongeren gebruiken dat om elkaar aan te spreken en er zijn mensen die het in elke zin drie keer gebruiken, zo van 'wey, ik heb nu toch zoiets geks beleefd, wey, want wey, ik ging dus naar Mineral de Pozos, wey (...)' Om gek van te worden...

En als laatste moet ik nog even mededelen dat ik een identiteitscrisis heb... Niemand hier kan mijn naam namelijk uitspreken, dus er zijn hier mensen die denken dat je Jeroen uitspreekt als Gerowen. Verder noemen sommige mensen me bij mijn tweede naam, Simon, zoals ook mijn huisbaas en zijn vrouw. En als grap zijn er mensen hier die me Jerónimo noemen. Maar het ergste moet nog komen: afgelopen vrijdag kwam mijn huisbaas naar me toe en vroeg: 'Simon, wat is je echte naam ook alweer? Pedro toch?'

Saludos,

Pedro