"No era penal"

¡Hola a todos!

Nog een paar dagen en dan begint mijn nieuwe leven hier echt, want vanaf maandag mag ik elke dag naar de universiteit, eigenlijk alleen te bereiken met een ontzettend gammele bus die heel langzaam de heuvel opkruipt en waar zo weinig ruimte is dat ik mijn benen in het gangpad moet leggen. Deze week staat daarentegen vooral in het teken van nieuwe mensen leren kennen en me inschrijven voor de vakken aan de universiteit, wat er nogal anders aan toe gaat dan in Nederland.

Maar eerst moet ik nog even iets vertellen over vorige week zaterdag toen ik met mijn Spaanse vrienden een dagje naar León ben geweest, een miljoenenstad vlakbij Guanajuato. We gingen 's ochtends vroeg richting het busstation waar je een zitplaats moest reserveren in een bus richting León. De bussen hier zijn van alle gemakken voorzien: je kunt de stoelen bijna horizontaal verstellen, er worden films gedraaid, je hebt een heel fijne voetsteun en overdreven veel beenruimte en bovendien krijg je een gratis drankje en snack als je instapt. Na de dus erg comfortabele rit kwamen we aan in León, in Mexico ook wel bekend als de stad van de schoenen. De stad doet haar naam (iets te veel) eer aan, want er waren duizenden schoenenwinkels en dat is niet overdreven. Verder was León helaas niet erg bijzonder. Vooral druk, modern, groot en heel anders dan Guanajuato. In León was er bijvoorbeeld ineens een McDonald's en allemaal grote warenhuizen en dat hebben wij hier in Guanajuato allemaal niet... Op het centrale plein met te perfect gesnoeide bomen hebben we 's middags een driegangenmenu naar binnen gewerkt voor omgerekend 7 euro en dat was dan ook zeker het hoogtepunt van het reisje.

Maandag begon dus de introductie voor de 226 studenten die het komend halfjaar op uitwisseling zijn in Guanajuato, van wie ongeveer de helft uit andere delen van Mexico komt. Eerst werden er nogal lege praatjes gehouden over de universiteit door allemaal belangrijke en minder belangrijke mensen, waarbij het enige echt enerverende was dat de universiteit dit semester vier goedkope reisjes gaat organiseren. ’s Middags gingen we met iedereen naar een restaurant, waar we zogenaamd Mexicaans zouden gaan eten, maar naar mijn idee is een salade met paprika en tomaat niet specifiek Mexicaans. Dinsdag stond in het teken van een rondleiding, waarbij ik met alle studenten van mijn faculteit naar het gebouw ben geweest waar ik straks een halfjaar colleges zal gaan volgen. De universiteitsgebouwen liggen verspreid over de stad en ondanks dat mijn gebouw buiten het centrum op een heuvel ligt mag ik absoluut niet klagen. De lokalen bevinden zich namelijk in een oud kloostercomplex met een prachtige binnenplaats en toen we het gebouw verlieten liep er net een boer met twee bepakte ezels langs. Heel idyllisch dus allemaal. In mijn groepje zaten ook een jongen uit het zuiden van Mexico en twee meiden uit het noorden van Mexico die deels dezelfde vakken gaan volgen als ik, dus het was erg leuk om alvast toekomstige klasgenoten te leren kennen. Woensdag moesten we allemaal moeilijke en heel vage formulieren invullen, onder andere om een vakkenpakket samen te stellen, wat hier allemaal nog met de hand gaat. Straks ga ik al die formulieren eindelijk pas inleveren bij de buitenlandcoördinator, want gisteren waren er natuurlijk weer problemen met een handtekening van een of andere belangrijke persoon die ik nodig had, maar die niet kwam…

Het leukste van de introductie was natuurlijk niet het leren kennen van de universiteit zelf, maar eerder het leren kennen van nieuwe mensen. Ik ken hier nu behalve de Spanjaarden al heel erg veel andere mensen, onder wie veel Mexicanen en Fransen, maar ook Argentijnen, Colombianen, Chilenen, Duitsers en Noren. Een aantal Mexicanen is de verloren wedstrijd tegen Nederland van het WK in Brazilië nog niet vergeten en herinnert me er dagelijks aan hoe oneerlijk het wel niet was dat Robben zich zonder aangeraakt te zijn liet vallen en een strafschop kreeg. De leus die daarbij hoort is “No era penal” en dat roepen ze me geregeld toe. Gelukkig zijn ze niet echt boos, maar doen ze net alsof, want anders was ik mijn leven hier volgens mij niet zeker geweest in dit land waar voetbal de hemel is. En dat terwijl ik me niet eens meer kan herinneren wat er precies gebeurde op die befaamde dag vorig jaar. Toch verdedig ik Nederland natuurlijk wel, dus Luis, als je dit leest en ineens Nederlands blijkt te kunnen: Die strafschop was gewoon verdiend. Jullie waren gewoon slechter. "Era penal"... Verder kan ik het erg goed vinden met Carlos, mijn huisgenoot uit de Mexicaanse staat Sinaloa die architectuur studeert, maar heel veel weet van de Mexicaanse geschiedenis en maatschappij en daar heel lang over kan praten. Ook is het interessant om te horen hoe het leven er aan toe gaat in volgens velen de gevaarlijkste staat van Mexico. Dat bleek amper drie jaar geleden nog best zwaar, toen er in zijn woonplaats dagelijks mensen werden vermoord in restaurants of midden op straat. Het is vreemd om te bedenken hoe de levens van twee 20-jarigen zo erg kunnen verschillen dankzij de plek waar ze zijn opgegroeid.

Ik kan nu al wel een boek schrijven over al mijn belevenissen hier, maar dat zal ik jullie maar niet aandoen, dus bij dezen wil ik alleen nog even zeggen dat hier echt afschuwelijke wespen rondvliegen. Een rood, kwaadaardig beest van minstens vijf centimeter dat altijd precies op plekken komt waar ik ook ben, dus dat is altijd erg gezellig. Volgende week zal ik natuurlijk meer vertellen over hoe de colleges er hier in Mexico aan toegaan.

Saludos,

Jeroen