Boerenkool met worst

¡Hola a todos!

Deze week begon eigenlijk met een groot gemis, want waar is de boerenkool met worst als je die nodig hebt? Vorige week zaterdag gingen we namelijk met een groep van 15 internationale studenten in het huis van Paula en Mariola, twee Spanjaarden, eten en we hadden bedacht dat iedereen van tevoren iets uit zijn eigen land klaar moest maken. Bij gebrek aan boerenkool, rookworst en eigenlijk alle andere ingrediënten uit de Nederlandse keuken zat er voor mij niets anders op dan pannenkoeken te bakken. Dat was natuurlijk een ontzettend groot succes, vooral omdat het meel hier anders is en mijn pannenkoeken daardoor geel uitsloegen... Dat was overigens niets in vergelijking met wat er op de beruchte avond zelf gebeurde: een schorpioen dacht namelijk dat hij ook was uitgenodigd op ons feest en betrad op een gegeven moment het terras. Gelukkig werd hij meteen vermoord door iemands schoen, maar wat een griezel: 10 centimeter aan enge poten en kaken. De tientallen kakkerlakken die later op de avond door de straatjes van Guanajuato kropen waren lieverdjes in vergelijking met die schorpioen...

De colleges waren deze week - hoe kan het ook anders - een stuk langer dan vorige week, hoewel één docent op vrijdag het wist te presteren om drie kwartier te laat te komen, iets wat volgens een Mexicaanse klasgenoot 'vrij normaal' was. Deze tweede collegeweek moest natuurlijk afgesloten worden met een reisje en dus vertrok ik zaterdagochtend samen met Oscar en Sandra uit Colombia, Paula en Mariola uit Spanje en Vera, Florian en Chris uit Duitsland naar Morelia, de hoofdstad van de Mexicaanse staat Michoacán, op bijna 4 uur rijden van Guanajuato.

Vlak voor de middag kwamen we aan bij het busstation, waarna we met een privé-minibusje naar het centrum van de stad gingen, waar we een hostel hadden geboekt. Morelia is werkelijk een prachtige koloniale stad en iedereen die ooit nog eens naar Mexico wil kan ik het echt aanbevelen. Heel oude gebouwen, sfeervolle pleinen, allerlei paleizen met prachtige muurschilderingen en een ontzettend mooie kathedraal. We dachten dat het niet nog mooier kon en liepen dan ook nietsvermoedend een klein kerkje aan de rand van het centrum binnen, maar het bleek toch nog mooier te kunnen: van binnen was deze kerk helemaal met goud en rood beschilderd en er was in het middenschip een haag van planten neergezet, wat een verbijsterend mooi effect gaf. Minder enthousiast werd ik van de plaatselijke specialiteit, gazpacho. Dat is niet die koude Spaanse tomatensoep, maar in Morelia is het een fruitsalade van mango en allerlei gekke Mexicaanse vruchten bestrooid met kaas en een 'pittige' saus. Ik kan je verzekeren dat het erg raar is om fruit te eten waarvan je mond in de brand gaat staan, hoewel in Mexico niets op dat gebied raar is, want er schijnen hier zelfs mensen rond te lopen die hun haar wassen met pepers. 's Avonds hebben we nog mogen genieten van een vuurwerkspektakel bij de kathedraal, die daarbij heel mooi verlicht werd.

Na een korte nacht in het hostel, waarbij ik nota bene een tweepersoonsbed waar ik niet in paste moest delen met Oscar, ging mijn wekker zondagochtend om 6 uur af. We hadden Morelia namelijk wel gezien en wilden het nabijgelegen en redelijk inheemse Pátzcuaro bezoeken, waar we zo lang mogelijk wilden zijn, want we hadden er namelijk erg goede verhalen over gehoord. We kochten een busticket bij de busmaatschappij met de lekker inheemse naam Purhépechas, die ook lekker 'inheemse' touringcars had, want de bekleding was vies en de ramen konden niet dicht, wat nogal vervelend was, want het kan hier 's ochtends nog best koud zijn. Volgens de buschauffeur was het 20 minuten rijden naar Pátzcuaro, maar dat bleek een uur te zijn. Het landschap onderweg maakte gelukkig alles meer dan goed, want meteen bij het verlaten van Morelia reden we door een prachtig groen berglandschap vol oude vulkanen die in de ochtendmist waren gehuld.

Pátzcuaro was een klein karakteristiek stadje, of eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen boerendorp, met allemaal witte huizen met een rode streep aan de onderkant. Er waren een aantal mooie pleinen, er was een kleurrijke markt en er liepen een heleboel oude mannetjes met sombrero's rond. Na even rondgekeken te hebben besloten we met een minibusje naar het meer van Pátzcuaro te rijden, even buiten het plaatsje. Bij de kade aten we charales met limoen (en natuurlijk een pittige saus, want een gerecht zonder pittige saus is hier geen gerecht). Dat zijn kleine gefrituurde visjes uit het meer die ze hier met kop en al eten, wat ik in eerste instantie nogal schokkend vond, want de ogen zaten er nog aan... Daarna besloten we met een boot naar Janitzio te varen, een klein eiland in het meer waarop een enorm beeld van de onafhankelijkheidsstrijder Morelos stond. Halverwege de tocht kwamen we langs een groep vissers die hier nog met unieke netten in de vorm van een vlinder vissen, iets wat ze vooral voor de toeristen in stand houden.

Janitzio bestond uit een aantal straatjes die steil de heuvel op liepen, vol winkeltjes met kleurrijke souvenirs en kunst. Op de top van de heuvel had je een prachtig uitzicht op het meer en daar stond dus het metershoge beeld van Morelos dat je ook kon beklimmen. Dat was allemaal erg leuk, maar inmiddels waren we wel een beetje zenuwachtig aan het worden: we hadden namelijk de bus van Morelia terug naar Guanajuato al gereserveerd, want dat moet hier in Mexico, en die zou daar om 15:50 van het busstation vertrekken. Langzaam begonnen we ons af te vragen of we wel op tijd terug zouden zijn in Morelia. We moesten opschieten en dus propten we als middageten in een restaurant snel een quesadilla met bonen en rijst naar binnen en renden we de heuvel af. We konden nog net mee met een boot, dus hoefden we niet te wachten, en weer op het vasteland liepen we snel naar de bushalte, waar heel toevallig ook een bus op het punt stond om te vertrekken. De buschauffeur probeerde ons natuurlijk nog wel even af te zetten door meer geld te vragen voor de busrit, maar daar trapten we niet in, omdat we van de heenweg nog precies wisten hoeveel de rit per persoon had gekost. Om 14:50 vertrok de bus en volgens de chauffeur zouden we er precies een uur over doen, dus dan zouden we net de overstap missen. Alweer in Morelia stopte de bus op een gegeven moment bij een bushalte en besloten we het er op te gokken om voor het laatste stuk de langzame bus te verruilen voor twee snelle taxi's. Het leek net een spannend spel waaraan we meededen: het regende keihard, wij renden de bus uit, er stonden toevallig twee taxi's voor ons klaar, we stapten zo snel mogelijk in, deuren dicht en daar gingen we. Vijf minuten voordat de volgende bus zou vertrekken reden we het terrein van het busstation op. Vier minuten later stapten we de bus binnen die eigenlijk meteen wegreed toen wij gingen zitten. We hadden het gehaald...

Toen we aankwamen in Guanajuato was het alweer avond, dus ging ik met Oscar en Sandra nog even bij El Potro Loco eten, ons lievelingsrestaurant waar ik echt al 10 keer ben geweest, maar dat kan ik me ook wel veroorloven, want we hebben met z'n drieën net voor 5 euro gegeten. Wat is Mexico toch leuk...

Saludos,

Jeroen