Op badslippers door de wildernis
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
29 September 2015 | Mexico, Guanajuato
¡Hola a todos!
Ik heb in drie dagen iets meer dan 11 uur geslapen, maar het was het allemaal waard. Afgelopen weekend ben ik namelijk naar de Huasteca Potosina geweest, een natuurgebied op 10 uur rijden met de bus vanaf Guanajuato. Deze reis werd georganiseerd door een organisatie die verbonden is aan de universiteit, dus we gingen op reis met een groep van ongeveer 45 uitwisselingsstudenten.
Zaterdag moesten we om 3:30 verzamelen, dus daar begon het slaaptekort al... Vervolgens gingen we op pad naar het dorpje Xilitla, waar we zouden overnachten. Van de 10 uur in de bus heb ik exact 0 uur kunnen slapen en reden we 5 uur lang over een smalle weg met alleen maar haarspeldbochten. Heel langzaam veranderde het landschap onderweg: van droge maanlandschappen richting groene heuvels met lage begroeiing en uiteindelijk een halve jungle met veel bomen, planten en gekleurde bloemen. Xilitla was net een vlindertuin, want het was er ontzettend warm en vochtig.
's Middags gingen we eerst naar Las Pozas, een surrealistisch kasteel gebouwd door de Engelsman Edward James in de stijl van Salvador Dalí. Een rij pilaren zonder dak, stenen handen die uit de grond kwamen, een trap die naar niets leidde, allerlei beelden van vreemde wezens en dat allemaal te midden van een subtropisch regenwoud met allemaal enorme planten en bloemen. Hier bevond zich ook een aantal watervallen met poelen waar je in kon zwemmen, maar op een gegeven moment waren mijn lippen volgens iedereen zo paars van de kou dat het net leek alsof ik lippenstift op had... 's Avonds laat wilden we nog met een groepje taco's eten bij een kraampje op straat, maar dat plan mislukte, omdat we een tropische regenbui op ons dak kregen. Xilitla veranderde daardoor in één grote rivier en de tacokraam overstroomde ook geheel. Een gezellige boel dus, daar op die afgelegen plek in het oerwoud.
De volgende dag moesten we om 4:30 in de ochtend verzamelen (en dit is geen grap), want we gingen met de bus naar de Sótano de las Golondrinas, een diepe krater waar bij zonsopkomst miljoenen zwaluwen uit zouden vliegen. In een klein dorpje verruilden we de bus voor pick-ups met een soort overdekte laadbak, dus rond 6:00 reden we over een donkere, smalle weg een berg op naar onze eindbestemming. Ik zat natuurlijk weer net in een pick-up met mensen die overal langs de kant van de weg enge mannetjes en moordenaars zagen staan, dus we beleefden een erg gezellige rit. Boven op de berg aangekomen moesten we deze weer afdalen via een trap van meer dan 600 glibberige treden, totdat we bij de krater kwamen, een gat van meer dan 500 meter diep waar die miljoenen zwaluwen een enorm kabaal maakten en aan het wachten waren op de eerste zonnestralen. Helaas hadden de meeste zwaluwen die dag weinig zin om te gaan vliegen, want ze kwamen niet. We hebben uren gewacht en uiteindelijk amper duizend uitvliegende vogels kunnen zien. Wel konden we met een touw om ons middel naar de rand van de krater lopen, maar behalve een donker gat was er weinig te zien.
Later die ochtend vertrokken we naar een turquoise rivier met een heel hoge waterval, waar je tegen de stroom in naartoe moest kanoën. In een armoedig gehucht stopten we en met alleen maar een zwembroek, badslippers en handdoek liepen we richting de rivier. De langste afstand die ik ooit in mijn leven op badslippers heb afgelegd was van mijn kamer naar de douche, dus het was een nogal pijnlijke tocht van twee kilometer. Mijn 'team' van 12 man kreeg - bij de rivier aangekomen - natuurlijk de allerslechtste kano, want hij was lek en liep telkens vol met water, maar dat mocht de pret niet drukken. De omgeving was namelijk werkelijk prachtig: overal enorme rotswanden, watervallen, stroomversnellingen en dat alles met temperaturen van 30 graden en een enorm felle zon. De waterval was sowieso de hoogste die ik ooit in mijn leven heb gezien, maar helaas heb ik er geen foto's van kunnen maken, want mijn camera was dan sowieso verzopen. Op de terugweg, stroomafwaarts, mochten we in het water springen en ons door het wild stromende water laten meevoeren naar een grot met ijskoud water aan de oever van de rivier. We moesten een klein stukje over het land lopen en net toen mijn team bij de waterkant aankwam werd er geschreeuwd dat er een grote slang was gesignaleerd. Gelukkig heb ik die niet gezien...
Maandag moesten we om 7:00 verzamelen, dus dat was voor dit weekend een soort van uitslapen. We gingen eerst naar Tamasopo, een heel mooi park met allemaal poelen met hoge watervallen en stroomversnellingen. Daar hebben we ons de hele ochtend vermaakt, onder andere door - naast één van de watervallen - van een natuurlijke duikplank van 5 meter hoog te springen, die je kon bereiken via een steil pad over de rotsen. Natuurlijk allemaal ontzettend gevaarlijk, vooral ook omdat de duikplank bestond uit twee glibberige houten plankjes die overhelden als je er op ging staan. Later op de middag vertrokken we naar de nabijgelegen Puente de Dios, met opnieuw veel watervallen, rotsen en glibberige traptreden. Ook hier liepen we weer met z'n allen op badslippers rond, wat niet bepaald een aanrader is, want mijn voeten zijn nu - op zijn zachtst gezegd - bijna dood. Opnieuw gingen we zwemmen (ik heb in één weekend nog nooit zo vaak gezwommen, geloof ik), maar hier heb ik geen bijzonder enge dingen gedaan, hoewel we wel via de rotsen omhoog zijn geklommen langs een aantal lagere watervallen.
En toen was het alweer tijd om naar Guanajuato te vertrekken, ditmaal een busreis van 'slechts' 9 uur. Om half 2 's nachts kwamen we eindelijk in de stad aan, waar ik me - om het weekend goed af te kunnen sluiten -op badslippers naar mijn kamer heb begeven.
Saludos,
Jeroen
Ik heb in drie dagen iets meer dan 11 uur geslapen, maar het was het allemaal waard. Afgelopen weekend ben ik namelijk naar de Huasteca Potosina geweest, een natuurgebied op 10 uur rijden met de bus vanaf Guanajuato. Deze reis werd georganiseerd door een organisatie die verbonden is aan de universiteit, dus we gingen op reis met een groep van ongeveer 45 uitwisselingsstudenten.
Zaterdag moesten we om 3:30 verzamelen, dus daar begon het slaaptekort al... Vervolgens gingen we op pad naar het dorpje Xilitla, waar we zouden overnachten. Van de 10 uur in de bus heb ik exact 0 uur kunnen slapen en reden we 5 uur lang over een smalle weg met alleen maar haarspeldbochten. Heel langzaam veranderde het landschap onderweg: van droge maanlandschappen richting groene heuvels met lage begroeiing en uiteindelijk een halve jungle met veel bomen, planten en gekleurde bloemen. Xilitla was net een vlindertuin, want het was er ontzettend warm en vochtig.
's Middags gingen we eerst naar Las Pozas, een surrealistisch kasteel gebouwd door de Engelsman Edward James in de stijl van Salvador Dalí. Een rij pilaren zonder dak, stenen handen die uit de grond kwamen, een trap die naar niets leidde, allerlei beelden van vreemde wezens en dat allemaal te midden van een subtropisch regenwoud met allemaal enorme planten en bloemen. Hier bevond zich ook een aantal watervallen met poelen waar je in kon zwemmen, maar op een gegeven moment waren mijn lippen volgens iedereen zo paars van de kou dat het net leek alsof ik lippenstift op had... 's Avonds laat wilden we nog met een groepje taco's eten bij een kraampje op straat, maar dat plan mislukte, omdat we een tropische regenbui op ons dak kregen. Xilitla veranderde daardoor in één grote rivier en de tacokraam overstroomde ook geheel. Een gezellige boel dus, daar op die afgelegen plek in het oerwoud.
De volgende dag moesten we om 4:30 in de ochtend verzamelen (en dit is geen grap), want we gingen met de bus naar de Sótano de las Golondrinas, een diepe krater waar bij zonsopkomst miljoenen zwaluwen uit zouden vliegen. In een klein dorpje verruilden we de bus voor pick-ups met een soort overdekte laadbak, dus rond 6:00 reden we over een donkere, smalle weg een berg op naar onze eindbestemming. Ik zat natuurlijk weer net in een pick-up met mensen die overal langs de kant van de weg enge mannetjes en moordenaars zagen staan, dus we beleefden een erg gezellige rit. Boven op de berg aangekomen moesten we deze weer afdalen via een trap van meer dan 600 glibberige treden, totdat we bij de krater kwamen, een gat van meer dan 500 meter diep waar die miljoenen zwaluwen een enorm kabaal maakten en aan het wachten waren op de eerste zonnestralen. Helaas hadden de meeste zwaluwen die dag weinig zin om te gaan vliegen, want ze kwamen niet. We hebben uren gewacht en uiteindelijk amper duizend uitvliegende vogels kunnen zien. Wel konden we met een touw om ons middel naar de rand van de krater lopen, maar behalve een donker gat was er weinig te zien.
Later die ochtend vertrokken we naar een turquoise rivier met een heel hoge waterval, waar je tegen de stroom in naartoe moest kanoën. In een armoedig gehucht stopten we en met alleen maar een zwembroek, badslippers en handdoek liepen we richting de rivier. De langste afstand die ik ooit in mijn leven op badslippers heb afgelegd was van mijn kamer naar de douche, dus het was een nogal pijnlijke tocht van twee kilometer. Mijn 'team' van 12 man kreeg - bij de rivier aangekomen - natuurlijk de allerslechtste kano, want hij was lek en liep telkens vol met water, maar dat mocht de pret niet drukken. De omgeving was namelijk werkelijk prachtig: overal enorme rotswanden, watervallen, stroomversnellingen en dat alles met temperaturen van 30 graden en een enorm felle zon. De waterval was sowieso de hoogste die ik ooit in mijn leven heb gezien, maar helaas heb ik er geen foto's van kunnen maken, want mijn camera was dan sowieso verzopen. Op de terugweg, stroomafwaarts, mochten we in het water springen en ons door het wild stromende water laten meevoeren naar een grot met ijskoud water aan de oever van de rivier. We moesten een klein stukje over het land lopen en net toen mijn team bij de waterkant aankwam werd er geschreeuwd dat er een grote slang was gesignaleerd. Gelukkig heb ik die niet gezien...
Maandag moesten we om 7:00 verzamelen, dus dat was voor dit weekend een soort van uitslapen. We gingen eerst naar Tamasopo, een heel mooi park met allemaal poelen met hoge watervallen en stroomversnellingen. Daar hebben we ons de hele ochtend vermaakt, onder andere door - naast één van de watervallen - van een natuurlijke duikplank van 5 meter hoog te springen, die je kon bereiken via een steil pad over de rotsen. Natuurlijk allemaal ontzettend gevaarlijk, vooral ook omdat de duikplank bestond uit twee glibberige houten plankjes die overhelden als je er op ging staan. Later op de middag vertrokken we naar de nabijgelegen Puente de Dios, met opnieuw veel watervallen, rotsen en glibberige traptreden. Ook hier liepen we weer met z'n allen op badslippers rond, wat niet bepaald een aanrader is, want mijn voeten zijn nu - op zijn zachtst gezegd - bijna dood. Opnieuw gingen we zwemmen (ik heb in één weekend nog nooit zo vaak gezwommen, geloof ik), maar hier heb ik geen bijzonder enge dingen gedaan, hoewel we wel via de rotsen omhoog zijn geklommen langs een aantal lagere watervallen.
En toen was het alweer tijd om naar Guanajuato te vertrekken, ditmaal een busreis van 'slechts' 9 uur. Om half 2 's nachts kwamen we eindelijk in de stad aan, waar ik me - om het weekend goed af te kunnen sluiten -op badslippers naar mijn kamer heb begeven.
Saludos,
Jeroen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
