Een bron van kleuren

¡Hola a todos!

Wij Nederlanders zijn dol op voor- en nabeschouwingen. Op de televisie worden voetbalwedstrijden en politieke debatten regelmatig geëvalueerd. Daarom volgt hieronder een "tussenbeschouwing", omdat ik alweer op de helft van mijn buitenlandverblijf ben en ik deze week niets spannends of interessants heb meegemaakt (en ik probeer heel consequent elk weekend iets te schrijven, dus ook dit weekend, ondanks dat ik me in het minst consequente land ter wereld bevind, maar dat terzijde).

Laten we voor de verandering eens beginnen met de universiteit, want zo langzamerhand zullen jullie wel denken dat ik daar niet meer kom met al die verhalen over feestjes en reisjes van de afgelopen weken. De Universidad de Guanajuato biedt volgens mij het minst uitdagende onderwijs aan dat ik ooit in mijn leven heb gevolgd: zelfs de basisschool was nog spannender. Daarnaast is het onderwijs hier niet echt pedagogisch verantwoord, aangezien sommige colleges 3 of 4 uur achter elkaar duren, waarbij de docent maar door blijft praten zonder ook maar ooit echt 'to the point' te komen. Ook het begrip "pauze" moet hier nodig worden geïntroduceerd... Het is dan ook bijvoorbeeld niet gek dat op vrijdag - tijdens het allerergste college van mijn leven - iedereen om de beurt naar de wc gaat om ook maar heel even weg te kunnen. De inhoud van de literatuurvakken is om te huilen, vooral omdat we alleen maar hoeven te lezen en nooit iets grondig analyseren. Bij de colleges van geschiedenis vliegen de feitjes me om de oren, hoewel ik nog wel het gevoel heb dat ik daar iets heb geleerd in de afgelopen twee maanden. Bij mijn twee vakken over literatuur wacht ik nog steeds op het eerste moment dat ik nieuwe kennis tot me mag nemen... Eigenlijk heeft het vak waarvan ik het het minst had verwacht - Landbouw en de Staat in Mexico in de 19e en 20e eeuw - me tot nu toe het meest verrast, en daar ga ik dan ook oprecht elke donderdag met veel plezier heen. Samen met Rubén, de enige andere student die dat vak volgt, leer ik daar hoe het Mexicaanse platteland voor, tijdens en na de Mexicaanse Revolutie is veranderd. Ook het vak op maandag - over de geschiedenis van Mexico vanaf 1934 - bevalt me wel, al is het maar om alle verhalen die ik daar hoor over de idiote streken die Mexico's ex-presidenten hebben uitgehaald.

Het meeste over Mexico leer ik echter buiten de universiteit: het dagelijkse leven in Guanajuato is een bron van informatie en bovendien een bron van kleuren. Ik ben zojuist terug gekomen van een korte wandeling door Guanajuato, waarbij ik foto's heb gemaakt van de kleurrijke straatjes van de stad. De foto's staan hieronder en dan zul je zien dat alles hier kleur heeft. Natuurlijk werd er weer precies op het moment dat ik mijn huis verliet een enorme religieuze optocht gehouden, waarbij de meeste deelnemers met een glazen kastje vol relikwieën op hun rug gebonden liepen. Daarna volgde er een hele stoet machomannen op paarden die een spoor van paardenstront achter zich lieten. Een gezellige boel dus. Vervolgens was ik ongestoord foto's aan het maken van allemaal straten, gebouwen en zelfs deuren toen ik ineens Dirk uit Nijmegen tegen het lijf liep. Hij heeft een aantal jaren geleden in Guanajuato gestudeerd en komt zo nu en dan voor een paar maanden terug naar Mexico. Het was wel vreemd om ineens Nederlands te praten in dit land, want er was hier tot voor kort niemand die dat kon verstaan...

En dan zijn er nog al die mensen uit alle hoeken van de wereld die ik hier in de afgelopen maanden heb leren kennen en met wie ik leuke, gezellige en gekke dingen beleef. Neem nu Mariola en Oscar die (volgens mij) stiekem groot fan zijn van dit weblog en het waarschijnlijk zojuist door een vertaalmachine hebben gehaald om het in het Spaans te kunnen lezen, aangezien ze hun naam zagen staan. Ik zal maar niets vertellen over onze 'nacht van de mezcal' van vrijdag, waarbij we mezcal met allemaal rare smaken gingen proeven, zoals basilicum, honing, bubulubu (een bepaalde soort chocola die ze hier verkopen) en chilcuague, een Azteeks kruid dat goed schijnt te werken tegen allerlei mysterieuze ziektes en kwaaltjes. Ook noemenswaardig is de ontzettend lekkere pasta die ik vanmiddag samen met de Spaanse Nerea, Julen, Maite en Rebeca in een restaurant heb gegeten. Kortom, er is hier altijd wel iets te doen.

Hopelijk worden de twee maanden die nog gaan komen net zo leuk als de afgelopen twee maanden.

Saludos,

Jeroen